Как я любил, Кавказ мой величавый,
Твоих сынов воинственные нравы,
Твоих небес прозрачную лазурь,
И чудный вой мгновенных, громких бурь
Когда пещеры и холмы крутые
Как стражи откликаются ночные;
И вдруг проглянет солнце, и поток
Озолотится, и степной цветок,
Душистую головку поднимая,
Блистает как цветы небес и рая… и т. д.
կամ՝
Тебе, Кавказ, суровый царь земли,
Я посвящаю снова стих небрежный,
Как сына ты его благослови
И осени вершиной белоснежной,
От юных лет к тебе мечты мои
Прикованы судьбою неизбежной,
На севере, в стране тебе чужой,
Я сердцем твой, всегда и всюду твой.
6Եվ մի շարք պոեմներով ու ոտանավորներով այնքան տաղանդավոր երգում է Կովկասի սարերը, ժողովրդի սովորություններն ու լեգենդները։
Ես էլ, իբրև կովկասցի ու լեռնցի, սիրել եմ այդ երգերն ու պոեմները։ Եվ թեպետ լեռների սերն ու լեռնական կյանքի կարոտը ես ունեցել եմ իմ հոգում, բայց նրանք դրդել են ինձ ու տվել պոեմայի այն ձևը, որով գրել եմ ես («Լոռեցի Սաքոն», «Մեհրի», «Մարո», «Անուշ», «Մերժած օրենք», «Ալեք» և այլն), որովհետև մեր գրականության մեջ այդ տեսակ պոեմ չի եղեր։
