33. էզէլին երբ լսեց հզբօր Բաղդադ գնալը, շտապեց նրան գտաւ, որտեղ միասին ապրում էին շրթապաաւած Բա բի և րկրպադանե բով, որոնք հալածւած Պարսկաստանի այլ և այլ դալա ռներիւյ խմբւում էին սրանց շուրթը, 1853 թ.։ Հիւոէյն-Ալին դեռ ես ծ> ածկա ւսծ էր պահում իւր անձնաւորութիւնը, մտքերը եղբօր միթոցով էր արսւայայտում հետև լորդներին, կամ նրա անունից էր խօսում մտերիմներին, որսնց թիւը օրէւյօր աճում էր։ Էդէլին յավդտակուած Բաբի նրա հասցէին սալած՛ պս/տղամներով, ամփոփւած երեսւկա-յւոթհամր, իր անձը համարում էր նսր մարգարէի «Մէրաթը» Լհայելին) և նրա աւանդութեան «վէոին» (խնամակալը)• Սա չունենալով ոչ ճարտար լեզու, ոչ էլ հծւմարձակաթիւն, զուրկ լինելով բարձր կրթ ութ իլնից, մտաւոր կարողաթիլհից, ծըպ աել էր համեստութեան շապիկով, բ աւականացել էր զ էր վիշտ կան տարազով, թ ափսաում էր քադաքից քաղաք, երկրից երկիր և քարոզում բաբի մտքերը՛ ԲԱյդ և այնպէս չէր էլ կարողանում Բաբի հետևողներին՝ աս աթնորդհ լու յաւակնութիւնից ձեռք քաշել, թէև այս բանը չէր էլ համարձակլում դրականապէս արտայայտել։ Այս տենչանքով, երբ Էզէլին, դինովցած իւր երևտկայութիւններով, ամուսնանալ Բաբի այրիի հետ, անչսոի վրդովեց Հիւսէյն՝^լիին, որը չկարողանալով ղայրաթը ղսպել չարաչար նախատեց եզր օրը ասելով.— » «Մքւթէ զա լակը կարող է ամուսնանալ հօր կնոթ հետ։ Եթէ դա քոլ հարազատ, քեղ ծնող մայրդ չէր, քո հօր, ամրողթ համայնքի հօր կողակիցն էր, քքնչպէս յանդգնեցար նրան կին առնելու»…։ Դեռ Թէհրան եղած միթոցին, երբ դես չէին կաաարուել Թ էհ լա՛ն ի, Պարսկաստանի անդթութիւններն ու կոտորածներդ, հիւսէյն-Ալին թղթակցութիւն և խիստ մահր մութիւն ունէբ Բաբի հհա, բայց չմատնուելու և չտուժելու
