հռԼԻռ&ԱՏԻՐՈԻԹհԻՆԸ ռտոռտռ^էՆՈԻՄ
149
պետ ու պաշտպան, շիաների իմամների ղուլ (ծ՚առա), ան երևոյթ իմամի սպարապետ, և տէր շիա—իսլամական պե տութեան դուրին։
3. Կղերըշիա միւշտէիդները երկիրը անիշխան ութեան մատնւած՜ են համարում և ժողովրդին վարդապետում են, պարողում, սպասել այն Մէհդի—կորսւած իմամին, որը յայտ նլելու է և աշխ ար հին տիրելով՝ աղատելու է շիաներին այո րոնակալաթիւնից: Իսկ մինչև Մէհդիի երևիլը միւշտէիդները իրենց անձնաւորութիւնները համարում և հրատարակում են «րհակարան Մէհդիի հոդու» և ձդտում են տիրել երկրին (իրենց վիճակներին), իշխել և դատել ազդաբնակութեան բոլոր գործերըւ Տիրող՝ Կակարների իշխանութեան և շիա կղերի մէկ մի խուլկսիւ կա, այնպէս որ, երկուսը մրցում են իրար դէմ, բայց ոչ մի կողմը չի յանդգնում յ այան ա պէս հրապարակ դուրս դալ։ Ատրւդատականի ամէն մի տնկիւնում կղերը հրապարակով, թէ ծածկապէս քարոզում է Կ ակարների դէմ, կառավարութիւնը խուլ ,է ձևանում և չի ուղում լռել նրանցրարբանկանքը, կամ գլէդոել։ Կառավարչական րօ/ո/ւ ծ առայողները թէև ատում են կղերին, բայց պարտաարւած են ամէն տեղ բարձր բազմոցը նրանց առակաբկել։
4.՝ Իսլամական վարդապետութհամր, երկրում հողային մասնաւոր սեփականութիւն չի կարող դոյաթիւն ունենալ, բայց պետութեան ծայրսպոյն իշխանապետը—տւանդապահր իրաւունք ունի երկրի զանազան մասերը (քասնաւոր անձերի յանձնել մշակելու, ոռոգելու, շէնացնելու, բարեկարգելու և այդ շնորհից օդաւելոլ պայմանով։ Այո շհորհը ստացողի համար սեփականութիւն չի կաղմում, այլ մի տեսակ կապալ է, որով շնսրհաոռւն պարտաւորւում է կաս ա վարել իրեն յանձ նւած կալւածքը,րարհկարգել և արդիւնքից մի տասնե
