ւ» մ ռ ս՝ ո ծ
հելսլ, որ քաղցր հայեադքով նայի իրենց վրա <ւ ներողամիտ սրտով ղանւյաոութեանէ մոռացա թ՜եան աա անցեալը։ ՛հեռ Նի ղամի-Սալթանէն ՚էաղվին չը հասած, Թաւրիզից, Ուբմիից, Աօսւչ-բուլաղիցք Մարաղայից, Արդար իքից և %ա բա դաղից կ արւածասւէրների և կապիտալիստների պատդամաւորները ճանապարհ ընկան դէպի Ջէնֆան, ընղառաջելււլ փիշիբաբին, նրա և սէրը դրաւելու, նորողամտութիւնը հայցելու իրենց ակրերի համար> Այս Րո է՛դ՛ պաագամաւորներլլ իրենց հետ աանում էին ղանւսզպն նլէրնէր, ձի, ֆորի, զորք, կարպետ, դո հարէզէն, մարղարիա, ման ալանդ՝ ոսկի ենչուն դրամ։ Ինչպէս պատմում են, նիզամի Սաչթանէն մինչև Թաւրիզ հասնիւր երեք հարիւր հազար թումանի փէշքեաշ էր ստացել, բացի դսր քերն ու կարպետները, նժոյդներն ու զարդերը՞ IIյս նւէրները—,,Րարի ղալստեան զոհաբերաթիւնն է“ հտմարւում պարադաների, պաշտօնականի անձնաւորութեան դիրքի և հմսաւ-թեան համեմատ կարող է բարձրանալ և իֆնել՝
10. Հիւսէին %ուլի իւանը ահաւոր սւիտայով էր դալիս Թէհրանից. նրա հեան էին ինչպէս որդին, երկու եղբօրսբդիները մօտաար ազգականները, նոյնպէս քարտուղարները, ՜հաշււսսլահները, ղրադիրները, ֆարաշ-բաշին (ոստիկանապետ) ախոռապետը, դահիճները, բանղաոլետները և անթիւ սպա սաւորներ. Այն նւիբարեբները իրենց նպատակին հասնելու համար, ւզաբսւաւորւած էին նախապէս զրաւել շքախմբի անգամներին, որպէսզի կարողանային մօտենալ հիւսէի՚ն*Լուլի խանին։ Այս բազմութեան մէջ կային և այնպիսի աստիճանաւորներ, զօրականներ ու կարողութեան տէր մարդիկ, որոնք իրենց հաչ -ւով, իրենց դոյքով հետևում էին փիշիքարին ք Ատրպաաականի այլևայլ նահանւլների և դաւասների կառավարչութիւնը ձեռք բերելա յսրավ ենչպէս նիղումի-Ստլթ տնէն վաթսուն հւսղտր
֊2է . ֊
