գ ռ տ ռ և ռը ո իւ ի ի ն
269
ճանապարհին ք %արսպ.աղում. Խոյում և Օւբմի քաղաքի հրապարակում ցերեկով։ Այս սպանութիւնների մասին ռուսական կօնսուլր քննութիւններ բացանել տւեց և պարսիկներից սլա հանվեց պատմել չարագործներին ևրաւարարել նրանց րնտանիքին։ Սպանւածները բոլորն էլ ոխփկպլու*թեան էին զոհւած և չարաղոբծները համարձակ ման էին գալիս։ Պարսիկ նենգամիտ պաշտոնականները ոչ միայն պաշտպանեցին չարագործներին, ոչ միայն որեէ գրօշի բա-ւտրարաթիւն չտւին սպունւածների ընտանիքին, այլ համարձակ և յանղգնւսբար ծաղրում էին էհուսական կօն ս ուլատի պաշտօն ականն երին։ Այն կօնսուլատը որ վաթսուն տարի սւկնածութիւն էր վայելած, շնորհիւ մեղկ ու ապիկար պաշ տօն ա կանն ևրի, արհամարհտնքի ու ծաղրի էր մատնւեր Ատրր պատականի քարդուղարը, որ առերես կեղծ բաբեկամութիւն էր պահպանամ կօնսուլատի չինովնիկների հետ, անվերի հըրաւէրներ էր տալիս, կերուխումի ընկեբակցութիւննեբ էր կտղմում, պարսիկ խաների և վաճառականների շրջանում պարծենում էր, թէ ինքը իւր նուրբ փոլիթիքայով ւքիւքի բաժւսկ ւ|օդկայու| թւսւականացրեց Ո՝ուս չինովնիկներին և եօթը սպանութեան ղորհի համար չթողեց, որ պարսիկնեբբ եօթը շտել, տուգանք վճարեն: Փոխանակ իւր նման խորամիտ և կեղծաւոր պոլիտիկոոներին յանձնելու երկրի արտաքին գործերի մինիստրի պօրտֆէօյը—սաղրը, կառավարութիւնը պոր տաբոյծներին է թողել պետութեան քաղաքականութեան ղե ■ կը, որոնք մի մուրտարի արիւնի համար յիսուն հազար թու ման վաղ դուրս տւին մեր հաբստութիւնից: Այսպիսի խօո քեր այնքան էր կրկնել, որ Թաւրիզի թ էյ արանն երում Մէշէ զիներն էլ ջատագովում էին քարդուղարին*
22. Ինչպէս ամեն վարիչ, քաբղուղաբնեբն էլ տարեկան
Տ
