նում քարգաղարի ղի լան ասաւնը, Այդ տեղ աարւա ընթացքում աոնւաղը հարիւր հազար թումանի գործ է թհուում* այն ժամանակ հնարաւոր կլինի ըմբռնել, թէ ի՜նչ մեծ դու-մաբ է մտնում քարդուղարի դբպանը։
25. ճշմարիտ է, ոբ շահնշահի միահեծան իշխանութեան տակ քար զուզարն էլ իւր դիւանաաան հասոյթի միահեծ ան աէբն էէ բայց հիմնարկութեան միւո ծառայողներն էլ օդով չեն կեբակբւումք կամ «միւջթա» չեն աշխատում։ Քարգու ղաբաթի մէջ կան 3—4 ծառայողներ, որոնք տարեկան 2— 3 հազար թումանիրիւդֆէ ունին, քսանի չափ գրագիրներն էլ տարեկան ամէն մէկը հինգ հարիւր թումանով հաղիւ ապրին։ Ցայանի բան է այս գումարն էլ դուրս է դալիս ղան գատաւորների և պատասխանատուների գրպանից։ ՔաբգււԼզարը պահում է տասնից աւելի փիշխդմէթներ (սենեկապան), որոնք յաճախ զանազան գաւառնեբ են գնում գործովէ կամ դատարանից խոյս տւոդներին բռնելու, բերելու, կամ վճիռները գործագրելու։ Սրանք իրենց եկամուտով ոչ միայն ընտանիք են կերակրում\ այլ քարղուդարին և պաշտօնականնեւ՚Ի՝ բաժին են տալիս, որ իրենց յանձնւի Այդ պաշտօնները։ Տասնից աւելի մանկլաւիկ է պահում, որոնք դիւանաաան ծա ռայութիւններն են կատարում, թեյ է սուրճ, կալիոն են մա՝ տակարաբում և խաղարկում են այցելուների ղրպանները։ Սրանց չշահողը ոչ նստելու տ եղ կգտնի ղիւանատանր, ոչ էլ մի բաժակ թէյի կարժանանա հակառակորդի նեբկայութեանը։ Այս մասին թուրքերն այնքան բծախնդիր և մեծասիրտ են, այսպիսի մի արհամարհանք նրանց համար հայհս յանքից ծանր է3 նախատինքից նւաստացուցիչ։ Հապա ֆարրաշները, դռնապանները, պարտիգպանննրը, մատակարարը, ղայֆային. գանկատաւորը շւաբում է, չգիտէ որ մէկին վճա-
