14. Պարսիկները 7000 զօրքով, թնդանօթներով և ձիաւորնեբով պաշարեչ էին Թէբէրոի բեբղըք իսկ Բաբիները թէև անզէն, առանց մթերքի, քաղցած՜, խոնաւութիւնից թողացած. դարձեալ հերոսաբար դիմադրում, էին մինչ այն աստիճան, որ հտհղտղա Մէհթի֊Ղ,ա լի-Միբգտն ընկճւած, ղիհաւ դաշնակցելու Բաբիների հետ և պայմանաւորւեց նրանց ազատ թողնելու, անցնել Պարսկաստանի միջով, գնալ Բաղդադ։ Դաշնաղիրը գրեցին. Ղ,աբանով երդւեցին պարսիկները, յանձ նեցին Գուղդուսին։ Բաբիները անձնատուր եղան, երբ զէնքր, մթերքը յանձնեւքին, երբ պաարասաւում էին ճտնապարհ ընկնելու/ երբ նստած սեղանի րնթրում էին անզէն ընկճւածնե բը, շիաները—Դ°Րվերը վրա պրծան, ղհդականար արին բո-լորին։ Անձնատուր եղած 350 մարդուց միայն 16 հոգի կա՝ րողացտն աղսսաել, որոնք ւդատերաղմի մանրամասնաթիւնները տարածեցին ամրողհ Պարսկաստանում, հահղադա կա* ռավարչապետը մուրս Գուդդուսին հազար թումանով ծ՜ախեց նրա հակւսո ակորդ մոլւա Ա այիդ իւլ-իւ/էմային, որը չարաչար տանետնքով կարտեք տւեց Գուղ դուսին՝ իւր թալաբաների ձեռքով և ւեսր մինը թափեցին շների առտհ, 1849 թւականի աշնանը։
15. Սէիդ-Միրզա Եահեա Դարաբին, Բաբի վարդապետու
է
թիւնը ընդունելուց յետո, խիստ հալածանքի ենթարկւեց։ Իոֆանից, նղղիւյ, հիր աղից ամէն տեղից նա պարտաւորւած էր խոյս տալու, պյնպէս որ նա մի խուլ անկիւն քտշւեց՝ Նէյբիղ քաղաքը, իւր ընտանիքի մօտ։ Ուր որ դնում էր Եահեան, նրա վրա յարձակւուձ էին շիա կղերը, որպէս ուրացողի՝ հալածում էին, տան հում էին աստնց ւ(ի հոցների մ էհ խարութիւն դնելու, նոյն իսկ ձգտում էին նրան սպանել, գոյաթիւնը ենեհյ սւշխարհի երեսից։ Հալածւածը կրկնում էբ
