ԱՆդրեյ Ռուբլյովի, Դիոնիսի, Ֆեոֆան (Թեոփանես)Գրենի, Իվանովի, Ռեպինի, Լևիտանի Սուրիկովի, Սերովի, Դեյնեկայի, Պետրով-Վոկինի, կոնչալովսկու, Պլաստովի, Վլ. Սերովի ր շատ ուրիշների աշխատանքները: Պատկերասրահի հավաքածուում տեղ են գտել նաևնկարիչներ Ե. Թադևոսյանի, Մ. Ավետիսյանի, Մ. ավետիսյանի քանդակագործներ Ա. Սարգսյանի, Ն. Նիկողայոսի և ուրիշ հայ արվեստագետնների գործերը:
Նկարիչները վերակենդանացնում են մեր հայրենիքի պատմության էջերը: Սովետական նկարիչների կտավները հնարաորություն ենտալիս զգալու մեծ հոկտեմբերի, քաղաքացիական պատերազմի աեեղ տարիների հերոսական մթնոլերտը: Տրետյակովյան պատկերասրահի ահեղ դահլիճներում մեզ հանդիպում է սպասում հեղափոխության առաջնորդի' Վ. Լ. Լենինի հետ (օրինակ, Ի. Ի. բրոդսկու «Լենինը ամոլնիում» նկարը): Հոկտեմբերի հետ ստեղծված գործերին ասես պատասխանում են այն հարցերին, թե «ի՜նչ է նշանակում սովետական իշխանություն»: Դա խոշոր ու հզոր գործարաններ են, բերքառատ անդաստանները, երջանիկ ու բերկրալից ախատանքները, Քաջարի ու խիզախ մարդիկ, որոնց սասանեց դաժան թշնամին՝ գերմանական ֆաշիստները դա երջանիկ մանկությունն է:
Պատկերասրահում մենք սովորում ենք սիրել բնությունը: Սավրասովի «սերմնագ ռավները վերադարձան, Շիրակինի առավոտը սոճու անտառում», Լևիտանի «կեչու պուրակ», ինչպես նաև Պոլենովի, Կուինջիի Այվազովսկու բնակարանները մեր առջև բացում են վաղ գարնան և ոսկե աշնան ողջ հմայքը, ռուսական անտառների ու դաշտերի քնարկությունները, ծովի վեհասքանշ գեղեցկությունը: Տրետակովկայի ինչպես երբեմն գորավանքով անվանում են պատկերասրահ, հարմարավետ խաղ դահլիճներում մենք սկսում ենք այլ կերպ վերաբերվել ինքներս մեզ և շրջապատի մարդկանց: Մենք նորովի ենք գնահատում մեր արարջները մեր արժանիքներն ու թերությունները: Նկարները մեզ կոչ են անում կիսել ուրիշի վիշտն ու ուրախությունն:
Մոսկվայի Լավրուշինսկի նրբանցքի նկարների հավաքածուն պետության մշտական հոգնածությունն է վայելում: Դեռևս 1918 թ երբ Սովետական իշխանությունն առաջին քայլերն էր անում, Վլադիմիր Իլիչ Լենինը ստորագրեց պատկերասրահի արժեքներն պետության տնօրինությանը հանձնելու մասին դեկրետը: ՀԻտլերականների դեմ պատերազմի տարիներին Տրետլակովկայի
