Ապովեան, ես գիտեմ զսէր ձեր աո զաւակ իմ և առ մեզ, այլ խնդրեմ, մի՛ այդպէս յաճախ տալ միրգս Ջորջիին, զի նա ունակասցի վատ և խնդրես ցէ յամենայն նաագի ի ձէնջ զայսպիսիս»։ Ի ցուցանելն իմ յայսմ զփոքր ինչ տհաճութիւն, նա խնդրէ. «ա`խ, սիրելի տէր Ապովեան, մի՛ անախորժ թուեսցին բանքս. ես ասեմ զայս ո չ վատ մտօք». զնոյն երկրորդէ և պարոն պրօֆ<եսսօրն> և կալեալ զձեանէ իմմէ, յոլշ բերէ ինձ կրկին զկամս ամուսնոյ իւրոյ։ Եւ յիրաւի, խնձոր իմ եղև իսկոյն պատճառ լալոյ Ջորջիին ընդ որս տաճեալ պրօֆ<եսսօրն> երկրորդէ զսովորական բանս. «կամի՞ Ջորջին պարկեշտ լինիլ և ցուցանել հօր իւրոյ զոլրախ տեսիլս. ապա եթէ ո՛չ պարտ է գնալ ի միւս սենեակն, զի հայրն ո՛չ սիրէ զանպարկեշտ զաւակն»։ Եւ քաղցր մանուկն թէ և լայր արդէն, այլ իսկոյն լռէ և ծիծաղի և դայ առ հայր իւր՛ Պ րօֆեսսօրուհին պատմէ վասն անհմ Հտ ութեան իւրոյ ի թուաբանութեան. այլ պրօֆ<եսսօրն> «ա՜խ, քաղցր ամուսին, ո խնդրէ ի քէն լինիլ մեծ թուաբան ոք, ես շնորհակալիմ վասն հաշուի / ձերոյ և ընդէ՞ր տրտմիք դուք այդպէս վասն այդպիսի իրաց. ես ո չ կամիմ տեսանել զձեզ անգամ մի տխուր»։
Յելանելն իմ, նոքա երկոքեան ելեալ, կրկին տան ինձ զսովորական բարեաւ մնայն «բարի գիշեր, սիրելի տէր Ապովեան»։ կամելով տալ և բարերարուհւոյն իմոյ ծանօթութիւնս վասն չերքէզին, գնամ առ նա. թո՛ղ զայս, և սիրտ իմ ևս ցանկայր տեսանել գնա, այլ ի ցաւ սրտի իմոյ նա հիւանդ գոլով, գնայ առ մայրն իւր ի վեր. և ես գտանեմ զսիրելին սրտիս զՅիզիէ, որ ի սենեկին հաշուէր զդրամս. նա լուեալ զձայն իմ, կոչէ զիս ի ներքս և հարցանէ իսկոյն «արդեօք ախորժ թուեցաւ ասէ, կերակուրն ողորմելի հիւանդին. «յո՛յժ ախորժ, ողորմած օրիօրդ իմ». «այսօր հիւանդ գոլով քեռն իմոյ, ես եփեցի զայն» ասէ, «և չգիտեմ յիրաւի ախորժ թուեցաւ նմա»։ Ես առ ի խաղս ասեմ նմա [1]«դուք երևիք ինձ ողորմած օրիօրդ իմ փարթամացեալ». «ա՜խ, այս ղրամք ո՛չ պատկանին ինձ, ես չունիմ ինչ»։ Յետ որոյ ելեալ յւսրտաքին սենեակն, ժամս հարուստս զրուցեմք առանձին, ի ժամ զրուցին գայ և բարերարոլհին իմ և մտանէ լռութեամբ ի ներքին սենեակն՝ ոչ կամեցեալ որպէս համարիմ ես, արգելել զրուցի մերոյ։ Նա պատմէ ինձ ղթղթակցութիւն իւր առ բարեկամուհիս իւր, և խնդրելն իմ, թէ զի՞նչ դրէ նա. «ձեզ զի՞նչ փոյթ» ասէ ծիծաղելով. նա հարցանէ վասն գրչին իւրոյ՝ զոր ես յառաջ քան զաւուրս ինչ ի վեր առի ի նմանէ» այլ նա՝ «ես ո՛չ հա տան եմ զգրիչս իմ բարւոք, և զի՞նչ ունիք առնել գրչաւ իմով», «ես պահպանեցից զայն ի յիշատակ ձեր վասն իմ, սիրելի օրիօրդ իմ, այն զի դուք ինքնին ո՛չ կամիք տալ ինձ զայնպիսիս»։ Նա պատմէ ինձ և վասն կենցաղավարոլթեան իլրեանց ի շէնս, և զայլ ազգի ազգիս։ Այլ ո՜հ, ո՛չ կարէի այլևս երկար խօսիլ ընդ այսը պատուական անձին, զի անագան էր այս չոյժ, թէև սիրտ իմ ամենևին ո՛չ կամէր բաժանիլ ի նմանէ, այլ հաբկալ բաժանեցաք [2], տուեալ միմեանց զքաղցբ բարեաւ մնայն գիշերային հանդստեան, հաւատալով, թէ և նմա ևս ցաւ լինէր այս բաժանումն։
