դռան ղտիկին մի անծանօթ և պատուական, որ կամէր նոյնպէս մտանել ի ներքս. ես իսկոյն մատեայ առ նա և խնդրեցի հրամայել ինձ ի վեր առնուլ ղվերարկոլ իւր և զխոյրն և նա շնորհակալն ալ, ետ ինձ զայնս և ևս կախեալ զայն ի ցցէն, մտաք ի միջին սենեակն։ Բարերարուհին և մայր նորա համբուրեալ գնա, հրալիրեն ի [1]ներքս, ուր տարածեալ կայր մեծ սեղան մի [2]զարդարեալ և անդ նստէր նոյնպէս անծանօթ տիկին մի, որում նոյնպէս մատուցի զողջոյն իմ որ քաղաքավարութեամբ ընկալեալ զողջոյն իմ, ելեալ նոյնպէս ողջոյն [3]ետ ինձ և նստաւ, անդ եկին սոքին երկոքին նորահաս օրխօրդք ի միասին և այս խնդալի կը տեսանել զնոսա ի համբուրելն զմիմեանս։ Նորաեկն նախանձէր ի վերայ քարգահի նորա, զոր գործէր նա և այս էր թիթեղն մի։ Երկոքին նոքա բազմեալ զսեղանովն պարապին ի դործառնութիւն իւրեանց և հոգելից խնդութիւն խաղայր ի դէմս նոցա։ Ես ելի առ բարերարն իմ ի փոքրիկ առանձնարանն նորա և նա սկսաւ զսխալ տեղիս գնդին իմոյ ուղղել։ Աստ ծանեայ, զի երեկոյան հանդէս է վասն [4]տօնի ծննդեան զոքանչին բարերարին իմոյ Յիւլիէ Քրաուզէին։ Հետզհետէ ժողովեցան և այլ բազում տիկնայք և օրիօրդք, անձինք ութն, և երեք շտուտենաք և Վիլհելմ Բրաուզէ, աներ բարերարին իմոյ։ Ի դալն կանանց, բարերարն իմ ինքնին ելանկր և բերկր նոցա աթոռս, նոյնպկս ե. ՚արանց. այլ յայսմ Յիւլիէ դեռ չէ՛ր անդ։ Յերկու ի ծանօթ օրիօրդաց ելանեն ի վերին սենեակն ի բռնութեամբ բերեն զնա ի վայր, զի պարկեշտ աղջիկն պատկառ էր ի տօնի իւր երևիլ անդ։ Ի մտանելն նորա ի սենեակն, իսկոյն ելին ամենայն կանայք և գնացեալ ընդ առաջ նորա ուրոյն, ուրոյն համբուրեն զնա առաջի ամենեցուն և կալեալ զձեռանկ նորա ածեն ի ներքս; Բարերարն իմ և մեք ամենեքեան յոտին կացեալ գլուխ տամք նմա և բազմիմք ի տեղւոջ. սկսանի բարերարոլհին իմ բաժանել զթէյն։ Անճառելի էր խնդութիւնն. այն ինչ այս ամենայն Տամեստափայլ օրիօրդք շուրջ առեալ զՅիւլիէ, քաղցր զրուցատրեն ընդ նմա յարևելեան կողմանկ տան և մեք յարևմտեան կողմանէ նստեալ։ Եայսմ ամենայնի բարերարն իմ հարցանկ վասն չերքեզին, ես պատմեմ, թկ այսօր կի առ նմա և նա խնդրեաց յինէն զխորոված հաւու՝ զոր ես խոստացայց առնել տալ վասն նորա, նա[5] ուրախանայ յոյժ, և բարերարուհին իմ՝ «ես ասէ կատարեցիր զայդ և յղեցից սւռ նա, միայն թէ գիտիցեմ զժամանակն, այլ լաւ ևս համարիմ, թէ մինչ նա եկեսցէ առ մեզ, յանժամ տալ նմա զայդ»։ Յետ այսորիկ բարերարն իմ բերէ զպատկերս Մասսի և ցուցանէ բազմականացն։ Պատմէ վասն ճանապարհորդութեան իւրոյ, վասն անկման իւրոյ, վասն ճանապարհորդութեան ի Պիրէնէայ. [6] զբաղում տեղիս ասէ, ոտով ճանապարհորդեցի (այս սովորութիւն զերմանացւոց)։ Նա բերէ և զկալիանն և տայ շտուտենտաց քաշել, ամենեքեան ծիծաղին, խնդան, մանաւանդ կանայք. այն ինչ Վիլհելմ Քրաուզկ դիտաւորութեամբ զնացեալ մերձ նոցա քաշկ։ Յետ թկյին ել բարերարն իմ, ունելով այսօր զժողով ի համալսարանին։ Եվ տիկնայք ամենեքեան և մեք բաղմետլք շրջաբոլոր զրուցեմք այսպկս ի վարկեանս ինչ ղայս կամ
