Սուրիա,
Արևախանձ ավազն անապատներուդ
Այրեր է իմ ալ ոտքերս բոպիկ։
Որոնղադեմ պետվիններուդ հետ հաճախ
Ես ալ նստեր եմ ճաշի,
Ու պարզունակ ու հուժկու
Կուրծքերուն տակ այդ մարդոց
Զգացեր եմ բաբախելը Արտերու
Այնքան բաբի,
Որքան ծիծղուն մայրությունը
Քու բերրի հողերուդ։
Սուրիա,
Սարսափն ահավոր արևմուտքի խուժումին
Զգացեր եմ ես ալ իմ ջիղերովս բոլոր։
Արևելքի քառուղիին վյրա նստածճ
Դուն՝ հոգիով սպիտակք իմ թխադեմ սիրելի
ներե ինձ, որ երբեմն
Հյուր եմ կարծեր ինքզինքս,
Ու երբեմն խորթ զավակ,
երբ ժպտած ես միշտ ին՛ձի
Մայրիկիս պես հարազատ։
Ներե դարձյալ,
Որ հինավուրց բառրառովդ սլացիկ
Չեմ կրնար ես զարթնող ներկադ գովերգել։
