բերդին կատարը գտնվօղ աշտարակը աչքերուս առչև է ւոր ծածանած է հայկական դրոշը վանի ժողովրդին հաղթանկի որերուն կարծես այստեղ այստեղ ըլլար Արամը մեր այցելության ժամանակը Ան իր ֆիզիքական տկարությունթ դիմաց ուներ հոգեկան աբեկանելի ւոժ մը դարերին եկող որպես հայ պետական անբեչկանելի ւոժ մը դարերին եկող որպես հայ պետական գործիչ տիպեր Վան Վարսուպահական մեր աշղարհ ես հատիկ հատիկ անհարգեցի իմ տպավորության ասկե հինգ տարի առաջ երբեմն կարկուտի սաստկությամբ բազմահւոյր հայ մարդեհու սիրտերուն վրա ւոզեցի այլ մարդեհու սիրտը որ աչծածեմ քեզի հանդեսացած անմարելի սիրո կրակը; Այսոր քեզ տեսնելիս հինգ տարի վերջ չգրված եշեր կան զորս կուզեմ թւողթին հանցնել; Վանի ու անոր շրջակյաքի մեր մեջ մնացին կըսեմ հարուստ կերպով քանի վոր այս տարրի այսինքն 1975 ի մարտին երբ ես փարիզ կգտնվեի դարցյալ իրար մոտ եկանք մեկ սեղանի շուրջը վազրիկը կարպիս լռուան Անուշավանը և ես նույն ջերմությամբ էր մեր աչքերուն մեջ մեր սիրտերուն մեջ մեր բառերուան ,մեջ նույն ապրումները ունեցացաք ժամեր - ժամեր Արմտյան հայաստանի անմոռանալի այս անկյունը այցելե ես 1970 սեպտեմբերին փարիզ մոսկվա երթուղիներով հասա երևան Ես վանեն երազներ բերի երևան Աղթամարեն նուշ բերի վանա ծովեն ջուր Արտեր կղզինեն վայրի թռչուների տուր Արտամետի դաշտերին ծաղիկները ու վանի քաղաքը մեջեն հող; երևան մնացի ամբողչ երկւո շաբաթ քիչ է ըսելլը այդ որերուն երևանի իմ ուսանողական բնակարս դար ուսանողի ոչ միայն վանեցինեու համար այլ հազարավոր հայերու; բոլորովին անծամոթ հայորդիները դուռս կզանեին
