,1Ա111ք,ն կրնսւ Օհսյ)։նեսին զավակները ս պանն ած ԸԱալ– որ ոչ ա ոոողտ րվի ցուրտեն ու տաքեն։ ՕՀտննեսը շիրիմ մը ունեցած է, զոր քանդած են։ Օհան֊ )ւե ււր Հայ ծեսով գերեզման դրված է, *ԼՈՐ քանդած են. ըայց Օհաննեսը մինչև այսօը կապրի շնորհիվ իր շիրմաքարին։ Ոայց որո՞նք էին Օհաննեսին զավակները, արդյոք անոնք •քերհղման ունեցա՞ն. Հայկական լեռնաջխարհի որ հովիտին մեջ, ո՞ր լեռնանցքի վրա թուրքը զանոնք հոշոտեց։ Խոսիլը քիչ է• զթե ։ կըսեն տղաքը, այս թոէորը գրե* րււրտքանշյուր դեպք պատմվածք մըն է։ Գրե՞, խոսելով մի ս ււյառեր տեսածներդ, զգացածներդ, ապրումներդ։ Ջեմ մոռանար երևանցի քոլրտ դասընկերոջս՝ Հասոյին ետ ունեցած վեճս։ Վանը մերն է, կըսեր այդ երիտասարդը։ Վանը մերն է։ Ու շեշտված այս խոսքը կկրկներ հայերեն քեզվով ու կշարունակեր իր փաստարկներր.— Վանը մերն կ, որովհետև Վանի այսօրվան ժողովուրդին մեծ տոկոսը մեր հայրենակիցներեն կրաղկանա։ Գացիր ու տեսար չէ՞։ Հողը կպատկանի անոր, կշարունակեր Հասոն, որ այդ հողին վրա կապրի, կաշխատի, կստեղծագործե։ Ս քան չեչի տրամաբանոլթյոլն։ Հասո, ըսի իրեն, կանդրա դառն՛՛ա՞ս, որ Վանը մերն է, •երբ կըսես, քուրտերեն չէ, ո՛ր ՚կխոսիս, այլ հայերեն։ Ո վ քեզի տվավ մեր երկրին մեջ, Հայաստանի մեջ, գոլցե դուն վաղը ըսես, թե Արագածն ալ քոլրտերուն է, քանի որ հայ ժողովուրդը թույլ տված է, որ ափ մը քուրտ եր Արագածի լանջերոմյ կյանք հաստատեն, ապրին, աշխատին ու ստեղ– ծագործեն։ Երբ մեր չեզվով Վան քուրտերուն է կըսես, լեղի վիճա֊ րանոլթյամ բ մը, այդ երախտիքի խոսք է կերևի քո՛ւ կողմեդ, բզկտված Հայաստանին համար։ միշտ ես, ներկայիս Վանի բնակչության մեծ տոկոսը քոլրտերե կրաղկանա, Շուշանցը զուտ քրտական բնակչու֊ թյուն ունի, Վարագը նույնպես, Արաամետը նույնպես, նա֊ րեկը նույնպես։ Ոայց չէ որ դուն ալ գիտես, թե կես դար առաջ այդ գյուղերը հայկական էին. այդ գյուղերեն ոմանք մինչև այսօր կպահեն իրենց հայաբոլյր անունը։ Դուն, ծնած ու մեծցած ըԱալով հայ հողին վրա, որ 15
