Այս էջը սրբագրված է
ՆՈՐՈՒԹՅՈՒՆ —Նորություն չկա․․․ —Ինչպե՞ս Թե չկա․․․ Այս այգաբացին Ժպիտդ միթե՞ Նորություն մը չէ․․․
ԵՐԲԵՄՆ Կնախանձվին երբեմն Հայերենի այն փոքրիկ, Զօր պայուսակիդ կկրես ԵՎ ուրկե միշտ կդիպես Գույնն աչքեր շիթներուդ․․․
Նայի աչքերիս, Սիրելիս՝, Հայելի չատ չկա՞մ։
- * *
Խամրող վարդինինչու նայի,
Մշտականաչ անտառն երբ կա․
Ինչու օծվիլ լույսով լուսնի,
Արևն է երբ հավետ ներկա։
Սեր իմ, ինչու կդժգոհիս, ինչ պակսեցիր կյանքետ հիմա․․․
Ելիր հոգիս, Թեև երկար Ճամփա անցած ենք միասին, Բայց սկիզբն է սա մեր կյանքի, Դեռ սկիզբն է սա մեր կյանքի։
