Այս էջը սրբագրված է
ՀԻՄԱ Հիմա Երգը ագլավի դաշնալու է, Սայրակը լուռ է, Զինքը լսող չկա, Վերք է կոտացող, Զգացող չկա։ Երգը զենքի ծայրկն է, Զենքի ծայրիկն է արդարություն, Ազատություն համազարկի տակ Դարձած է Ճերմ-Ճերմակ աղաղակ․․․ Հիմա Զենքը ձերնասունը մարդու, Դոմոկլյան սուր է, Որ կրնա վերջ տալ Հորհող ուղեղին․ Ընտրած է իրեն որպես երթուղի Աստղային հերուն։ Բայց զենքը, զենքը որպես անեծ Քանդած ամեն պատվար ու դիրք, Որպես սամում, որպես հեղեղ Ողողած է հող ու երկինք։ Մարդ մարդ մարդ Սվիներ սուր ասայրի հիմա Խլե խելքտ ու խաղաե, Որ բայց ըլլա ճամբատ, Որ աստղերուն բարուն հուսիս, Բարով երգես ծնվես երգտ ՈՒ կռինրին ագրավի Սալյարն ըլա բերքդ։
ՍՈՄՈԶԱ
Անապատի ավազներն բարձրացող Օձի մը պես պլվեցար քուերկիդ Արմավենի հասակն ի վեր, վիզն ի վեր,
