միշ կրատեր ծառերն անտառին
ու ամեն ասում ամեն անասուն
պահ մը սամռկածկնայեր չորս դին
վագր իմ կարմիր,
բայց մարդիկ ահա զենքերով զինված,
քո գողեդ ուժեդ թեվ երկյուղաած
մեկին մեկին ջուր քաշել ուղեցին
Ատամներդ կայծ ձիրաներդ թույլ
ու քեզ փեռեկտեր ու մոթազածել։
ուզեցան վագր իմ որ մուշտագն քո պարուրե քնքուշ,
որպեզի աստղազարդ երկինքը մը ծովիուսերը
ողորկ ուսեը հոլանի
Այն աղջիկներուն իրենց պարմանի
որոնք կաքավել կուղեին քեզմով․․
Օ վագրիմ կարմիր
ըլլալ կուզեին ըլլալ դշխոն անտառին
որ մարդիկ միայն միայն իրենցով
Գերված տարփատենչ այրեին ընդմիշտ
մորենիին պես ածուխ ու անկեզ։
օ վագր իմ կարմիր
բայց դո՝ւն ես զարդը թավուտին կանանչ,
ուր թաթով արև կփնչես ահա
դուն հզոր արքան անտառի հսկա՝
ճառագայթահույս ծիրանիներով,
դուն երկնի կտոր երկրի վրա վազող
օ՝ , վա՝գր իմ կարմիր։Լ
ՍԱՀՄԱՆ
ինղու սահմանն այս փոքրիկ
իմ պատերիզս վարդերուն․
