Մենք օդանով բարձրացանք:
Կապույտ, կապույտ, կապույտ:
Լազուր, լազուր, լազուր, անսահման ծով մը:
Թալասա, Թալասա... սա նահանջ բյուրուն չէ: Երկու հայ կերթանք Վանը տեսնելու, Վանին հետ Վանա ծովը տեսնելու, Շամիրամի ջրանցքը տեսնելու, Այգեստանը տեսնելու: Նույնացած ենք լուսամուտին հետ: Վայրկյան կորսնցնել չենք ուզեր: Երբեմն միայն աջեն ձախ կվազենք ծովին կապույտը երկու ուղղությամբ ալ տեսնելու համար: Ահա կղզիները, ահա կղզիները, րոպեներ կան, երբ ճիչդ զսպել անկարելի կդառնա: Օ, այդ ճիչը: Ուրախության ճիչ չէ... Ինչ է՝ դուն ալ չես գիտեր, բայց անպայման բազմիմաստ ճիչ մըն է, որ կպոկվի կուրծքեդ, սիրտեդ, ուղեղեդ, էութենեդ, մեկ խոսքով կփրթի, օդանավին փակ պատուհաններեն դուրս կելլե և կհասնի ծովուն...
Ահա Աղթամարը, եկեղեցին ծովեն ելած քաջ մըն է, որ բռունցքի նման ուժեղ, գեղուհիի մը նման շքեղ՝ կանգնած է կարծեք ալիքի մը կատարին: Քիչ անդին Արտեր կղզին է, ավելի հեռուն՝ Լիմն ու Կտուցը... բոլոր կղզիները կերևին: Արևելյան կողմը կանանչություն է... Արդյոք Արտամե՞տն է: Կանանչության ափին կամ կապույտ ծովին ափին գորշ կառույց մը կա, ուրկե կբարձրանա թանձրաքուլա ծուխ: Արդյոք ի՞նչ կառույց է այդ...
Կուզեմ այս անսահման կապույտը լիովին ըմբոշխնել, երկնքի ու երկրի այս միացումը ապրիլ, կուզեմ թռչիլ թռչող օդանավեն, կուրծքիս վանդակորմեն դուրս գալ ուզող սիրտիս հետևիլ ու միանալ այս զույգ կապույտին... բայց...
Օդանավը կանշարժանա Վանի օդանակային մեջ. հռնդյունը կդադրի:
— Դուք իջաք Վան: Բարի եկաք:
Թրքուհիին անուշ ձայնն է:
Աստիճաններեն վար կիջնենք: Մեզ դիմավորող չկա: Փոքր է օդանավակայանը: Էջքի համար պեթոնաշեն փոքր հրապարակ մը, պեթոնաշեն կառույց մը, մի քանի սենյակներե բաղկացած. կառույցին ճակատին գրված երեք գիր ՎԱՆ:
Այս տառերը կրնային գրվել, կրնային մնալ, բայց այս տառերեն առաջ Մեսրոպյան գիրեր պետք է ժպտեին մեզի
