Այս էջը սրբագրված չէ
Մշուշ կար ծեր մուխթարի աչքերուն մեջ ու մշուշին մեջ հին օրերու ճառագայթ։
Երբ մեր օդանավը սկսած էր իր վայրէջքին, այն օրը որ եկանք, ծովի ափին կառույց մը նշմարած էինք։ Հետո հասկցանք, թե ատիկա Արտամետի սիմենթի ֆապրիքան է, առիթ էր այդ մասին խոսք բանալու։ -Պայ մուխթար, որպես Արտամետի պատասխանատու, ինչպես թույլ տվիք, որ այս Ֆապրիքան այնտեղ կառուցվի։ Չէ որ այս սքանչելի, այս աստվածային շովը կաղտոտի, ձուկը կրնա քեն ընել ձեզի,Ֆապրիքան կվնասե ծովին։ -Տղաս, նախ մեծերեն մնացած խոսք մը կա,որ «ծովը աղտ չի բռներ»․մանավանդ մեր ծովը աղի է,տեսա՞ք չէ։Հետո անցյալները Անգարայեն պատասխատուներ եկած էին,այս հարցը բարձրացուցինք։ Մեզի այսպես պատասխանեցին-ՎԱՆԱ ԾՈՎՒՒԸ մենք ալկսիչենք ձեզի չափ, թեև վայելողները դուք եք, բայց մի վախնաք, բան մըն ալ չըլլար, վնաս մը չի գար երկնակապույտ մեր ծովին:Այս ֆապրիքայեն վնաս չեք տեսներ այլ միայն օգուտ:Տուներ կկառուցենք:Ճիշտ է խելքիս պառկեցավ. Մարսիլիայի շենքերուն պես շենքեր կկառուցենք:երկար կմնանք այս հաճելի բուրումնալից այգին մեջ: Վազրիկը կնկարե տանտերը իր ընտանիքով: Աղջիկները կամչընաններկայացնալե: Բարեմաղթությունները կընենք իրարու Շնորհակալություն կհայտնեինք ու կմեկնեիք:լավ մարդեր երեկ Ֆրանսական գեի ոպ նոբարտոն սա վա ...(այո, ոչ, ներողություն, ամեն ինչ լավ է)․․․ իսկ այսօր Արտաետի մուխթարը դարձած մեր հյուրընկալը․․․
Վերադարձի ճամփուն վրա գերեզմանի դաժան տրամադրություններեն վերջ փախված է դեմքը Անուշավանին գըրպանները լեցուն են միրգով ու բույրով երգ մը կա իր շըրթներուն ու մենք կսիրենք լսել զինք որովհետև իսկապես անուշ է մե Անուշավանին ձայնը հակառակ իր տարիքին․
Կարմիր վելոյուվ աղջիկ,
Նառայ, նառայ, նառայ ջան․
Քյո խոռն ասա քի տա զիկ,
Նառայ, նառայ, նառայ ջան․
