Էջ:Կոտրած հայելիին ընդմէջէն, Թորոս Թորանեան.djvu/137

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Հեղինակը ո՛վ է գիտե՞ս:

— Կարեւորը ֆիլմն է. սիրեցի, սքանչելի տեսարաններ կային:

—Աղջիկ, Շէյքսփիրն է հեղինակը, հասկացա՞ր:

ԵՐԿՈՒ ՏԻՊ

Սեւմանուկեանը երկար հասակ ունէր, դեղին մազեր, կապոյտ աչքեր եւ եօթ բալանոց խնդուք, որ կը լսուէր եօթ փողոց անդիէն:

Կը խնդար բոլորին վրայ: Չեմ ըսեր ամբարտաւան էր, բայց իր ծաղրի կիզակէտին կ՚ենթարկէր բոլոր այն մարդերը, որոնք օրուան մէջ իրեն կը հանդիպէին սա կամ նա պատճառով:

Հարուստ չէր: Բայց մեծահարուստի հովեր ունէր: Ասատուրը, Սեւմանուկեանին հասակը ունէր, մազերը դեղին էին աչքերը՛ կապոյտ, խնդուքը միայն ինք կը լսէր ու երբ ծաղրի ենթարկէր մէկը, ինք բոլորովին կը լռէր ու դիմացիններուն խնդուքն է որ այս անգամ կը լսուէր եօթ թաղ հեռուէն:

Սեւմանուկեանին ու Ասատուրին ջուրերը իրարու հետ չէին քայլեր: Ամէն հանդիպում կը վերածուէր տեսարանի:

Այդ օր Ասատուրը, դարձեալ իր անձայն խնդուքով վիզը երկարեց Սեւմանուկանի վաճառատունէն ներս.

— Լեւո՛ն, գիտես որ ընձուղտի կը նմանիս. այդ պոյով դուն Ափրիկէի անտառներուն յատուկ անասուն մըն ես:

—Ծո շան լակոտ, քեզ ա՞յդ տեսակ խոսքերու համար վարձեր եմ:

—Քիչ մը դրամ ունիս բայց խելքէ զուրկ ես: Այդ խելքով մարդ չես կրնար վարձել:

—Քու հասակդ իմինէն կարճ է որ ապուշ—ապուշ դուրս կու տաս խելքիդ պչածը, արագի՛լ:

Սեւմանուկեանին ձայնը բարձրացաւ. ո՛չ արդէն սկիզբէն բարձր էր: Լէյյէկ բացատրութիւնը իրեն գիւտ մը թուեցաւ ու հնչեց իր եօթ բալանոց խնդունքը:

Կարծես այդ ազդանշանին սպասած ըլլային կողքի խանութներուն տէրերը իրենց յաճախորդներով . այսպէս եկաւ մանրավաճառ Յակոբը հիւսն Սարգիսը դերձակ Տիգրանը, ժամագործ Գէորգը եւ խել մը մարդիկ:

—Մարդիկ թատրոնը կը սիրեն, — ըսաւ Ասատուր, — ու ահա