Էջ:Կոտրած հայելիին ընդմէջէն, Թորոս Թորանեան.djvu/19

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Ժառանգակա՞ն է սա հայկական կոչուող հիւանդութիւնը, վիրուսայի՞ն թէ...

Ես այսպիսի հիւանդութեան...

Զարնուեցաւ դուռը:

—Թորանեանների բնակարա՞նն է:

-Այո', համմեցէք խնդրեմ:

Երկու կիներ են եկողները: Կը նստին: Ես ալ կը նստիմ իրենց դիմացը: Անծանօթներ են:

—Չէք հարցնում թէ ինչ հարցով ենք եկել,— կը հարցնէ կրտեսները:

— Բարով էք եկել, հազար՝ բարի,— քիչ մը կ՚ընդմիջուին մտածումնեըս,— գլուխ էի ջարդում սա հայկական հիւանդութեան վրայ ու բան դուրս չէր գալիս:

-Նախ ծանօթանանք, բժժկուհի Էմմա Ղազարեն, իսկ ընկերուհին ամուսնուս քոյրն է՝ Վարդուհին, մենք Վարդ ենք ասում:

— Հաճելի է:

— Ասեցիք գլուխ էինք ջարդում հայկական հիւանդութեան վրայ. նման մի հայկական հիւանդության հարցով էլ մենք եկել ենք ձեր մօտ:

Նոր դիտեցի թէ բժշկուհին գէր է, ըմբոստացած միսերով, որոնք կարծես ուր որ է պիտի պոռթկան ու թափին՝ ենթական նրբացնելու համար: Անդրադարձայ նոյնպէս որ բշկուհին ունի կապոյտ աչքեր՝ տխրուեթեան վարագոյրով մը մշուշած:

Վարդն ալ այդքան երիտասարդ չէր. վարդ տարիքին շատո՜նց մնաք բարով ըսած ըլլալու էր՝ յիսունի սանդխամատէն վեր բարձրանալով:

Մեկ էր տխրութիւնս, բայց սա չորս տխուր աչքերով երեքի բարձրացաւ մէկ անգամէն:

Մօտս եկած էին «հայկական հիւանդութեան նմանող» հարցով մը:


Որոտալը քիչ է, կայծակելը քիչ է, պետք է անձրեւել:

Դէմս նստող երկու կիներու կուրծքերը ալեկոծուեցան, մակընթացութիւն մըն էր կատարողը, որ փշրուեցրաւ ծովեզրին վրայ: Արցունքներուն ցայտքը հասաւ ինծի:

Աստուա՜ծ իմ, ի՜նչ հայկական հիւանդութիւն է այս: