Ժառանգակա՞ն է սա հայկական կոչուող հիւանդութիւնը, վիրուսայի՞ն թէ...
Ես այսպիսի հիւանդութեան...
Զարնուեցաւ դուռը:
—Թորանեանների բնակարա՞նն է:
-Այո', համմեցէք խնդրեմ:
Երկու կիներ են եկողները: Կը նստին: Ես ալ կը նստիմ իրենց դիմացը: Անծանօթներ են:
—Չէք հարցնում թէ ինչ հարցով ենք եկել,— կը հարցնէ կրտեսները:
— Բարով էք եկել, հազար՝ բարի,— քիչ մը կ՚ընդմիջուին մտածումնեըս,— գլուխ էի ջարդում սա հայկական հիւանդութեան վրայ ու բան դուրս չէր գալիս:
-Նախ ծանօթանանք, բժժկուհի Էմմա Ղազարեն, իսկ ընկերուհին ամուսնուս քոյրն է՝ Վարդուհին, մենք Վարդ ենք ասում:
— Հաճելի է:
— Ասեցիք գլուխ էինք ջարդում հայկական հիւանդութեան վրայ. նման մի հայկական հիւանդության հարցով էլ մենք եկել ենք ձեր մօտ:
Նոր դիտեցի թէ բժշկուհին գէր է, ըմբոստացած միսերով, որոնք կարծես ուր որ է պիտի պոռթկան ու թափին՝ ենթական նրբացնելու համար: Անդրադարձայ նոյնպէս որ բշկուհին ունի կապոյտ աչքեր՝ տխրուեթեան վարագոյրով մը մշուշած:
Վարդն ալ այդքան երիտասարդ չէր. վարդ տարիքին շատո՜նց մնաք բարով ըսած ըլլալու էր՝ յիսունի սանդխամատէն վեր բարձրանալով:
Մեկ էր տխրութիւնս, բայց սա չորս տխուր աչքերով երեքի բարձրացաւ մէկ անգամէն:
Մօտս եկած էին «հայկական հիւանդութեան նմանող» հարցով մը:
⁂
Որոտալը քիչ է, կայծակելը քիչ է, պետք է անձրեւել:
Դէմս նստող երկու կիներու կուրծքերը ալեկոծուեցան, մակընթացութիւն մըն էր կատարողը, որ փշրուեցրաւ ծովեզրին վրայ: Արցունքներուն ցայտքը հասաւ ինծի:
Աստուա՜ծ իմ, ի՜նչ հայկական հիւանդութիւն է այս:
