Էջ:Կոտրած հայելիին ընդմէջէն, Թորոս Թորանեան.djvu/20

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Վարդը թաշկինակով ծծել փորձեց արցունքները ու երբ անկարելի եղավ այդ, կուլ տուաւ իր ցաւին ծուէնները, խածաւ շրթները ու սկսաւ հեծկլտալով.

—Եկել ենք ձեր մօր եղբօրս խնդրով: Դուք լինելու էք մեր ցաւերի բալասանը, ամոքիչը...

Ոչինչ կը հասկնայի:

— Հիմի, հիմի, ներեցէք, համբերէք մի քիչ, մենք ձեզ ամէն ինչ կը պատմենք, ամէ'ն ինչ, դուք կը հասկանաք եւ մեզ կ`օգնէք. ասացէք խնդրեմ, կ`օգնէք չէ՞:

—Բայց անպայման, եթէ կարող եմ:

—Մեզ ասացին թէ դուք Բէյրութում շատ բարեկամներ ունէք:

Ահա իմ եղբայրն էլ Բէյրութում է գտնվում: Նրան տեսել են Բէյրութում:

Բժշկուհին, որ մինչեւ այդ վայրկեանը լուռ էր, փղձկեցաւ.

—Այսքան տարի համբերել եմ, երեխաներս մեծացրել եմ, մարդու չեմ գնացել, Աստծուն է յայտնի թէ ո'նց եմ մեծացրել երեխաներիս, իմ ամուսնու կորստեան ցաւն իմ սրտում ապրել եմ ու ապրեցրել ու տակավին բուժել եմ մեր քաղաքացիներին: Համբերել եմ մինչեւ այսօր, բայց ահա քանի շաբաթ է էլ չեմ կարողանում համբերել. չեմ կարողանում այն օրուանից երբ լսեցի թէ իմ երեխաների հայրը Բէյրութում է, ողջ է, ապրում է, աշխատում...

Հարս ու տալ, Էմմա ու Վարդ կ՚արտասուեն ու կը պատմեն.

—Էդ գնալն էր, 1941 թուին էր: Գնաց ու չվերադարձաւ:

Սկիզբը նամակներ էինք ստանում իրենից:

«Իրենից»ը մէկուն ամուսինն էր, երկրորդին` եղբայրը: —Մէկ-մէկ բացիկներ էինք ստանում գործող բանակից, դրանք էլ մէկ-մէկ պակասում էին, քանի հեռանում էր ճակատը: Թիկունքում ապրելը դժուարանում էր, լռութիւնը աւելի էր դժուարացնում մեր կեանքը:

Քոյր ու տալ իրարու բերնէ խլելով կը շարունակեն նախադասությունները:

—Երբ պատերազմը փոխադրուեց մեր հողից դուրս, մի քիչ շունչ առանք:

Ապա, փոխնիփոխ, հարս ու տալ տուին վերջին «զեկոյց»ները.

—Մի բացիկ ստացանք Չեխիայից: