Ու Ժագոպ հիվանդացավ: Իր արեան կարմիր գնդիկները արագօրէն կը պակսէին: Երեւանցին Հրաչն էր որ իրեն ըսած էր քանի՜, քանի՜ անգամ, - Ժագո՛պ, սիրելի՛ս, Երեւան գնա՛, քեզ կը բուժեն:
Երեւան գնա՛ կ՚ըսեմ քեզի:
Ժագոպ ներկ կը պատրաստէր: Ներկ, նորակառոյց տուները ներկելու համար: Ու հիմա Ժագոպին նամակը Երեւան հասցէագրուած ինծի. — Բուժուիլ կ՞ուզեմ, սիրելի՛ս, Հայրենիքը կընա՞յ զիս բուժել:
⁂
Երկու կիներ, կողք-կողքի նստած են ու կը սպասեն պատասխանիս: Երկու կինե՞ր ըսի: Ո՛չ, երկու աղերսանք: Ինչպէս թէ երկու աղերսանք. Հապա Հրաչին մայրը, հապա զաւակները, թոռները, հարսերը...
Ոտքի կ՚ելլեմ, ես ալ չեմ գիտեր ինչու, երկու անգամ կը չափեմ մեր սենեակին կարճ երկայնքը ու դարձեալ չեմ գիտեր ինչո՛ւ, մտամփոփ երեւոյթ մը առնելով կ՞ըսեմ.
—Ճիշդն ասած, ես այս հարցը լուծուած եմ համարում: Պատկերացնում էք: Համարեցէք որ ձեր եղբայրը, տիկի'ն ու ձեր ամուսինը, բժշկուհի՛, արդէն ոչ միայն գտնուել է, այլեւ վերադարձել Երեւան...
Նախադասութիունը կիսատ կը մնայ: Եկրու կիներ կ՞ելլեն ոտքի եւ դէմքս կ՞ողողեն արցունքոտ համբույրներով.
—Ի՜նչ ես ասում, դու մեր փրկիչն ես, բարերարը...
Կը հանգստացնեմ զիրենք, դժվար է հանգստանալը երբ հարցը կը վերաբերի ամբարուած արցունքին, որ գտած է ճանապարհը պոռթկալու:
—Երկու օրէն տիկինս մեկնելու է Պեյրութ: Ես իրեն կու տամ նամակ ուղղուած ընկերոջս Ժազոպին, որ ճանաչում է քաղաքի բոլոր ներկարար ծեփիչներին, բոլորին է ճանաչում, անկասկա՜ծ... ու եթէ նա այնտեղ է, ձեր Հրաչը եթէ ապրում է Բէյրութում, շուտով կը վերադառնայ Երեւան:
Կը նկատեմ թէ կիներու խանդաւառութիունը իջած է տեղատուութիւն ապրող ծովի նման:
