—Ապա մի բացիկ Գերմանիայից։
—Այդ վերջին բացիկն էր։ Դրանից յետոյ երկար լռութիւն եւ մի օր էլ փոստատարը բօթաբեր սեւ լուրը բերեց։ Մայրս օրերով անկողին ընկաւ։ Յետոյ առաջացաւ։ Չեմ հաւատում ասում էր նա, միչեւ օրս էլ չի հաւատում, որ իր մինուճարը կորել էր անհետ․ ասում է՝ կ'ապրեմ այնքան տարի մինչեւ վերադառնայ իմ որդին։
Նստած են իրար մօտ հարս ու տալ, կը նային ինծի։
—Ինչո՞վ կարող եմ օգտակար լինել ձեզ։
—Ասացինք ամէն ինչ չէ՞, իմ եղբայրը, Էմմայի ամուսինը, ապրում է Բէյրութում։ Մեր սրտերը վկայում են թէ ճիշդ է այս լուրը, որ մեզ հասել է տուրիստների միջոցով։ Այժմ մեր ապաւէնը դուք էք, դուք մեր կորած գանձը գտնելու էք։ Իմ մօրը, որ արդէն հակուել է դեպի միւս աշխարհը, դուք միայն կարող էք ուրախացնել։ Տեսնում էք Էմմային․ մեր հարսը էսքան տարի մարդու չի գնացել, չի հաւատացել իր ամուսնու մահուան, մեծացրել է երեխաններին, ամուսնացրել է երեք զաւակ, երեքից էլ ունի թոռներ, յոգնել է, յոգնե՜լ, նա իրաւո՛ւնք ունի երջանկանալու, նա իրաւացի էր, որ սպասում էր իր ամուսնուն, չէր հաւատում նրա մահուանը: Ու հիմա դուք Բէյրութը լաւ գիտէք, դուք պիտի գտնէք իմ եղբօրը, Էմմայի ամուսինը: Կը հաւաքուենք մեր տանը, քէֆ կ՚անենք, Երեւանեան, հայկական քեֆ, մինչեւ լուսանայ, լուսանայ ու էլ չմթնի․․․
—Բայց գոնէ որեւէ տեղեկութիւն չունի՞ք իր աշխատած գործի իր բնակած շրջանի կապակցութեամբ: Այդ կը դիւարցնէր հարցը։
—Լսել ենք որ աշխատում է որպես մալիար, ոնց ասեմ, որպէս ծեփիչ, նեկարար, չգիտեմ որց կասեն: Իսկ հասցէի մասին ոչինչ ասել չենք կարող:
Նրա անունը Հրաչ էր եթէ չի փոխել: Ուրեմն մալիար Հրաչ Ղազարիան:
—Մալիար Հրա՞չ:
—Հե՛նց այդպէս:
Ո՞վ չի ճանչնար Ժագոպը Պէյրութի մէջ: Մինչեւ ուղն ծուծը հայ է Ժագոպ: Որբերու սերունդէն: Կենսուրախ մարդ է: Աշխատասէր: Հայուն համար աշխատասէր ըլլալը արշանիք մը չէ, ըսած է ինծի յաճախ: Աշխատասիրութիւնը Հայուն արեան մէջ է:
