Աշնան ծաղիկներ
Արտակը բանաստեղծ է ու բնագետ:
Ես բնութեան մէկ մասը ըլլալով հանդերձ բնագիտութենէ քիչ բան կը հասկնամ:
Արտակը քալել շատ կը սիրէ:
Ես ալ կը սիրեմ:
Ու ամէն անգամ որ իրարու հանդիպենք, կը չափենք Երեւանի անթիւ փողոցները. կը դիտեք շէնքերը, երկինքին հասնիլ ձգտող բարդիները... Մարդը պէտք է ըլլայ բարդիի նմամ, կ՚ըսէ Արտակ:
— Այսինքն անպտո՞ւղ:
— Պտուղի մասին չէ խոսքը, պոյի մասին է, պոյի՛. մեր ժողովուրդը միշտ հալածուել է, փախել, կուչ եկել ու հոգեկան դարաւոր այդ կծկուծութիվնը իրան դարձրել է կարճահասակ: Հիմի հայ ծննդկան կանայք պետք է նայեն բարդիներին, ինն ամիս նայեն բարդիներին եւ նոր միայն գնան ծննդատուն՝ պոյով, պոյո՛վ երախաներ բերելու...
Արտակը որդի մը ունի, անունը՝ Արտակ:
—Երկրորդ տղայիս անունը նույնպէս Արտակ եմ դնելու:
—Վա՜յ տնաշէն, Երեւան Արտակներով պիտի լեցնես:
-Ծնողներս Էրզրումցի են: Ես մեծացել եմ Ախալքալաքում:
