մի մենձ չայիրի հ’առաչ կաննեց. տեհավ մի հատ լավ տղա գալիս ա դբբա հ’իրան։ Բարով տվուց, բարով առավ:
— Ո՞րդիանց ես, ա՛յ տղա,— հարցրուց Աբգար թաքավորի թոռը:
— Լավ հարբ ու զոբբով ես խոսըմ, ա՛յ տղա, մի քիչ ղայդին խոսաս ի՞նչ կըլի,— ասեց էկող տղեն։
— Դե մեր ղայդեն ըսենց ա, ախպեր։
— Ես Աբգար թաքավորի միջնեկ տղեն եմ։
— Ոտիդ մեռնեմ, տա՜նես Աբգար թաքավորի տունը։
— Դե ըտենց ասա՛, ջանըմ։ Գանգատ ունե՞ս։
— Ետո կասեմ քեզ։ Մդար Աբգար թաքավորը սաղ ա։
Հասան հ՚իրա տունը. ձիուցը վեր էկան, գնացին Աբգար թաքավորի կուշտը:
— Էտ ի՞նչ մարթ ա, ա՜յ տղա,— ասեց Աբգար թաքավորը հ՚իրա տղին:
— Թագավոր,— ասեց թոռը, — ի՞նչ ես տալի մի հ՚աշկալիսեք ասեմ:
— Ասա տենեմ, որթի ջա՛ն։
— Ես քու թոռն եմ, հորս էլ բերել եմ. էթանք մեզ ղոնաղ, հորս էլ տես՝ ուրախացի։
Թաքավորն ընկավ թոռի ճտովը։
Առավոտը վե կացան, գնացին հասան հ՚իրանց տունը:
Հեր ու տղա փաթըթվեցին հ՚իրար, լաց էլան։ Մի վախտ ըտեղ կացան, ետո դառան հ՚իրանց տունը: Նրանք հասան հ՚իրանց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին: Երկնքից հ՚իրեք խնձոր ընկավ, մինն՝ ասողին, մինը՝ լսողին, մինն էլ հ՚անգաջ դնողին:
