Ղամբարը մնում ա շշմած, թե թագավորը էս ի՞նչ ա ասում: Թագավորի աղջիկը էս որ տենում ա, մեջ ա ընկնում։
— Ա՛յ տղա,— ասում ա,— խի՞ մոլորեցիր, հերնումերս ո՛ր տալիս են, դու խի՞ ես վախենում, դե ա՛րի ինձ ո՛ւզա էլի։
Թագավորը բերում ա աղջկանը տալի Ղամբարին, պսակում, օխտն օր, օխտը գշեր հարսանիք անում։ Ղամբարը թագավորի աղջիկը վեր ա ունում, տանում իրանց տունը։
Որ հասնում են տուն, Ղամբարը մորն ասում ա,— Նա՛նի թագավորը կանչեց, աղջիկը տվեց ինձ. հրես ըս էլ քու հարսը, բե՛ մի զադ քցա թագավորի աղջիկը նստի։
Ղամբարենց տունը շատ քոսոտ, քնձրոտ տուն ա ըլնում․ պատերը կեղտոտ-մեղտոտ, աթարի մխիցը սևացած, միջին էլ, որ ասես, կարպետի թրիշա չիլնում, հենց թաք էրկու իծի փոստ ա ըլնում, ըն էլ քրքրված, չունքի մերը էդ փոստերիցը Ղամբարի շորերի հմար կարկտաններ էր պոկում։ Մերը մի քրքրված փոստ բերում ա քցում թագավորի աղջկա տակը։
Թագավորի աղջիկը նստում ա, տենում ա տան հալը ի՛նչ ա, ասսուն փառք ա տալի, «Հալբա՛թ,— ասում ա,— իմ ճակատին էլ էս էր գրած»։ Եննա բերում ա իրա շորերիցը Ղամբարի հմար կարկըտաններ ա կտրատում, նրա շորերը կարկտում, սրբում, թամղացնում, շնորքի բերում։ Էգսի օրը Ղամբարը էլի վեր ա կենում, էթում հանղր փուշ-մուշ կիտում, թիթեն հավաքում, տանում թագավորի ամարաթի աղաքի մեյդանումը ծախում։ Թագավորը ակուշկիցը տենում ա՝ դրուստ որ ըսօր Ղամբարի շորերը ամեն վախտվա աես ճըղճըղոտված չի։
Իրիկունը Ղամբարը որ տուն ա գալի, կնիկը տենում ա սաղ ձեռները փուշ քաղելուց քրքրված, ծակծկված ա, սիրտը մղկտում ա։
— Ա՛յ մարդ,— ասում ա,— ըս էլ մի ապրուստ չի, սաղ օրը ըսենց քրքրվում ես, քարի հեննա քաղվում, ավազի հեննա մաղվում, աշխատում ես, աշխատում, օձի, գորտի հեննա ջուր խմում, դառը դատում, մաղբուն նստում, աշխատածդ էլ էրկու-իրեք շայի ա, հազիր գնա՝ մի ուրիշ գործ գտի, նոքարությո՛ւն արա, ֆահլությո՛ւն արա, որ մեր աչքն էլ զադ տենա։
— Լա՛վ, ա՛յ կնիկ,— ասում ա Ղամբարը,— որ ասում ես՝ ըտենց կանեմ։
Առավոտը էն բաշտեն Ղամբարը վեր ա կենում, էթում
