Մի քանի օր, որ տղեն դինջանում ա պրծնում, հերն ասում ա․— Ա՛յ որդի, չե՛ս ասի ֆլա՛ն թագավորը ղոշուն ա վե կալե, գալիս ա մեր վրեն կռիվ:
Տղեն ասում ա.— Ա՛յ հեր, դու ըսկի դարդ մի անի, էս Ֆանառը ընենց հունար ունի, որ ի՛նչ ուզենանք՝ անիլ կտանք, դու արխեին կաց։ Հենց էս Ֆանառի խաթրու էր, որ էն դարվիշը ինձ տարավ ու ես էլ էսքամ չարչարվեցի։
Նոր տղեն նստում ա, հորը մին-մին նաղլ ա անում իրա գլխով անց կացածը, ոնց որ ես ձեզ նաղլ արի, ու էն սհաթը Ֆանառը վառում ա։
Արաբները գալիս են հարցնում.— Հը՛, թագա՛վորի ցեղ, աշխարքը քանդե՞նք, թե՞ շինենք:
Թագավորի տղեն ասում ա.— Ո՛նչ քանդեք, ո՛նչ շինեք, գնացեք ֆլա՛ն թագավորի ղոշնի վրա կռիվ,— ու հոր հեննա իրանք թադարեք են քաշում, Էթում ավի։
Անց ա կենում մի օր, էրկու օր, բիրդան նազիր-վեզիրը գալիս են խաբար բերում, թե.— Էն թագավորի ղոշունը քոմմա կոտորվել են, նրանցից մի էրկու մարդ անջախ սաղ մնացին, որ խաբար տանեն իրանց թագավորին։
Նո՛ր թագավորը հրամայում ա նազրի աղջիկը տան իրա տղին: Նազրի աչքը ղաթի վաղուց էր թագավորի տղի վրա։ Բերում են աղջիկը տալի, նշան դնում, օխտը օր, օխտը գշեր հարսանիք անում: Հերն էլ իրա թախտիցը վեր ա գալի Խուդավերդուն գնում իրա ձեռովը թագավոր:
Ասսանից իրեք խնձոր ա վեր ընկնում. մինը՝ ասողին, մինը՝ ասիլ տվողին, մինն էլ անկաջ դնողին։
