Թագավորի նոքարները հարցրին.– Ա՛ղպեր, ըստերանք ուղտ հո չե՞ս տեհե:
— Չե՞ք տենում, որ վար եմ անամ։— Սա իրան ընենց էր շանց տալի, սաքի թե գիժ ա։
– Մենք քեզ հարցնում ենք՝ ուղտ չես տեհե, դու ասում ես՝ վար եմ անամ։ Էդ հո մենք էլ ենք տենում. թե բան գիտաս՝ ասա՛։
— Չէ՛, ընենց օր ա ըլնում, որ մի՛ օրավար ենք վարում, ընենց օր ա ըլնում՝ է՛րկու օրավար:
— Ո՛ւղտ ենք ասում, ո՛ւղտ՝ չորս ոննանի, էրկու անկաջանի, շլինքը ծուռը։
— Էս հլա վարում ենք. վարից եդը պտի ցանենք, բեջարենք, վախտին ջրենք, որ մասիլը չչորանա:
Թագավորի նոքարները իրար մեջ ասեցին. «Ա՛ղպեր, սա գիժ ա, սրանից բան չենք հասկանա. էթանք է՛ն մեկել աղպոր կուշտը, բալի մի դրուստ ջուղաբ տա»։
Գնացին կատեպան աղպոր կուշտը, տեհան պոպոք ա թափ տալի, հարցրին.— Ա՛ղպեր, թագավորի ուղտը կորել ա, բալքի տեհա՞ծ ըլնես։
— Քո՞ռ եք, ինչ ա. չե՞ք տենում, որ պոպոք եմ թափ տալի:— Սա էլ իրան ընենց շանց տվեց, սաքի թե գիժ ա։
— Թագավորի ո՛ւղտն ենք ասում, թագավորի ո՛ւղտը. տեհել ես, ասա՝ տեհել եմ, թե չէ՝ պրծավ գնաց:
— Ընենց տարի ա ըլնում, որ պոպոքի հազարը[1] մի մանեթով ենք ծախում. ընենց տարի էլ ա ըլնում, որ հազարը[2] էրկու մանեթով ա էթում. տա՛րին գիտա։
— Ո՛ւղտ ենք ասում, ո՛ւղտ․ քա՞ռ ես, ինչ ա։
— Էս հլա դեռ պուճուր ծառն ա. մենծ ծառը հիքու գլխին ա. էն եննա պտի թափ տանք։
Նոքարները իրանց-իրանց միտք արին, թե սա նրանից դհա գիժ ա. էթան սրանց տունը, մեկել աղպորը հարցնեն. բալքի նա թագավորի ուղտիցը խաբարություն ունենա։
Գնացին ջուլհակ աղպոր կուշտը, հարցրին.— Թագավորի ուղտը կորել ա, ա՛ղպեր, հո չե՞ս տեհե, քեզ մուշտուլուղ կտանք։
— Աչքներդ լա՛վ բաց արեք, լա՜վ. չե՞ք տենում ինչ ա, որ
