Մենծ աղպեր, ըսօր ես մեռե թե էգուց, էս որ լսում ա, ջանը մահման դող ա ընկնում, դողմանի դիպնում:
Էդ ջանավարները վեր են կենում դե՛ս ընկնում, դե՛ն ընկնում, գալիս են էդ քարի տակը մննում, ի՜նչ տենում, ըհը՛, հրեսիկ մի մարդ ընդե կուչ ա էկե, մնացե։ Վրա են պրծնում դրան փարչա-փարչա անում, ձվիգ-ձվիգ անում, մենծ թիքեն անկաջը թողում:
Սրան թողանք ըստե, գանք խաբար տանք պուճուր աղպորիցը:
Էս պուճուր աղպերը որ տենում ա մենծ աղպերը եդացավ, չէկավ, ալբիալը գլխի ա ընկնում, որ էն ջանավարների ձեռն ա ընկե, նրա մենծ թիքեն անկաջն են թողե: Շատ ա դարտ անում, գլխին վա՜յ տալի, համա էլ ո՛ւր, բանը բանից անց էր կացե։ Վեր ա կենում, էթում աղպոր տունը, աղպերակնկանը մին-մին նաղլ անում աղպոր գլխով անցկացածը։
— Տե՜ղն ա,— ասում ա աղպերակինը,— «Ուրշի հմար ֆոր փորողը ինքը կընկնի մեջը»։
— Է՛հ, աղպերակին,— ասում ա,— բա՛ն չկա, ի՛նչ էլավ-էլավ. դե՛ տուն ու տեղդ հավաքա, էն սարի գլխին լավ-լավ ամարաթներ եմ շինե, էթանք ընտե ապրենք։
— Է՛թանք,— ասում ա աղպերակինը։
Էգսի օրը վեր են կենում, մի տասը սել քրեհում, այնոյին բարձում, ընկնում ճամփա: Գալիս են, գալի, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, հասնում են պուճուր աղպոր ամարաթը։ Զատ֊մատերը դարսոտում են, տեղավորում, օթախները լքցնում, սարքում՝ միջին կենում։
Ուրիշ դհարենքից էլ մարդիկ էս որ լսում են, վեր են կենում գալի ըտե տներ շինում, ապրում։ Ընենց որ կամաց-կամաց ըտե եքա շենլիկ ա դառնում։
Ըսենց պուճուր աղպերը իրա հալալությունովը մենծ հարստությունի, մալ ու դոլվաթի տեր ա դառնում, մենծ աղպերը իրա չկամությունովը, խայինությունովը ջանավարների փայ ըլնում։
Ասսանից իրեք խնձոր վեր ընկավ. մինն՝ ասողին, մինը՝ ասիլ տվողին, մինն էլ՝ անկաջ դնողին։
