Էջ:Հայկական տպագրութիւն.djvu/460

թագաւորութեան հոգեհան հրեշտակը հանդիսանալով, նա իր հարուածները ուղղեց և Կիլիկիայի դէմ, երբ այնտեղ հաստատվեց հայկական անկախութիւն։ Նրա հալածանքները չը դադարեցին և այն ժամանակ, երբ հայերը զրկվել էին սեփական իշխանութիւնից և մահմեդական բռնակալների ստրուկներ էին։ Բիւզանդիան երբէք, ոչ մի հանգամանքի մէջ, չը խղճաց հայերին․․․

Բայց և այդպէս, նրա թշուառ վախճանը հայերին չը յիշեցրեց Նաւում մարգարէին, որ ծափահարութեան արժանի էր համարում հրէական ազգին այնքան տանջանքներ պատճառած Նինուէի կործանումը^[1] հայերը մոռացան անցեալը և անկեղծ կերպով ողբացին Բօսֆօրի ափերին տեղի ունեցած ահագին աղէտը։ Հայ ողբասացներից մէկը, Առաքել բաղիշեցի, որ ապրում էր XV դարում և գուցէ նոյն իսկ ականատես է եղել Կ․ Պօլսի դժբախտութեան, իր հառաչանքները վերջացնում էր ապագայի գեղեցիկ յոյսերով․ նա հաւատում էր, որ Բիզանդիան պիտի վերանորոգվի և զատվի թիւրքաց բռնակալութիւնից։ Ահա ինչպէս պիտի կատարվի այդ յոյսը․

Ցորժամ ֆրանգաց ազգըն շարժին

Կամօք անմահ թագաւորին,

Որ և յառաջ զայս ասացին

Սուրբ հայրապեաքն ասաուածային,

Որ սուրբ հոգւովրն իտօսեցին

Եւ ըզ գալոցն սլատմէին,

Վասն գալոյ ֆըռանգ ազգին

Ի ժամանակս յաւուրն յետին:

1. Նաում, գլ․ Գ․