Մինչ նորա գալը բաժին է մարդկան
Սրտամաշ ցավով տանջվիլ հանապազ։
Եվ ահա հետո հասնում է միայն
Բոլոր վշտերի տխուր փրկություն,
Եվ քեզ համար է լոկ անվիշտ վախճան,
Քեզ համար, դու՝ մե՛ծ, անսի՛րտ բնություն։
1884
ԱՆԳՐԱԳԵՏ
(Սիրոկոմլիից)
Երբեք մեկին չեմ նախանձում ես աշխարհի երեսին,
Միայն, գրագե՛տ դուք պարոններ, նախանձում եմ ձեր բախտին։
Ա՛խ, գթացե՛ք գեղջուկ որբիս, մի լավություն միայն արե՛ք —
Տըվեք մի թերթ ինձ ճերմակ թուղթ, մի փետուրե գրիչ տվեք,
Եվ ինձ գրել սովորցըրե՚ք, սովորցըրե՛ք լա՜վ, շուտո՜վ,
Որ գըրիչս կայծակից էլ արագ թռչե գրելով.
Որ պատմելով թղթի վերա ես ձեզ ցույց տամ ամեն բան —
Մեր աշխատանք, մեր չարչարանքն ու մեր խաչը վկայության
Կը հայտնեի, ի՛նչ ցնորքներ, ի՛նչ մտքեր կան իմ գլխում,
Մի ողջ աշխարհ ցույց կտայի ես աննման պատկերում…
Բայց այժմ անհետ չքանում են բոլոր իմ քաղցր երազներ.
Ես անգրագետ, ես անուս եմ… Սովորցըրե՛ք. պարոննե՛ր։
Կը գրեի ես առաջուց, ի՛նչ եմ տեսնում երազում…
Այս երազներն այնպես շքեղ, հրաշալի՜ են… Եվ դաշտում
Ահա գեղջուկ մատաղ աղջիկն հունձ է անում եռանդով.
Նորան հրեշտակն երկնքիցը ժպտում է վառ աչերով…
Երևի թե կարեկցո՞ւմ է նա հնձվորին… Եվ նորա՞ն
Արտուտիկը կամի սփոփել յուր երգովը քաղցրաձայն…
Կըգրեի, ինչպես ամառն արշալույսն է փայլփլում,
Եվ քարերին զարնըվելով կայտառ ջուրն է խոխոջում.
Ինչպե՛ս արտում ցորենի հետ զրույց է անում մեղմ քամին
Եվ աղոթքի հրավիրում է փոքրիկ զանգը մեր ժամին.
Ես աղոթել կամենում եմ, բայց չգիտեմ աղոթքնե՛ր —
Ես անգրագետ, ես անուս եմ… Սովորցըրե՛ք. պարոննե՛ր։
Ազնիվ գործ է՝ թե մարդ գրել յուր խոսքերը կարենա,
