Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՄՆԱՍ ԲԱՐԵՎ
(Տեննիսընից)
Պաղպաջուն առվա՛կ, սահի՛ր դեպի ծով,
Հանդարտ գըլորի՛ր ալիքըդ վճիտ.
Էլ չեմ գա երբեք խըռոված հոգով
Ես այցելության սիրուն ափերիդ։
Սահի՛ր մարգերով և հովիտներով,
Դարձի՛ր, սիրելի՛, հորդառատ մի գետ.
Էլ չես տեսնելու ինձ հուզված սրտով,—
Ո՜հ, մընա՛ս բարև, ընկե՛ր իմ, հավետ։
Վերադ խոնարհած կողբա ուռենին,
Կըլսվի այստեղ շրշյունը բարդու,
Մեղուն կըճախրե քո կանաչ ափին.
Բայց դու ինձ երբեք էլ չես տեսնելու։
Ոսկեվառ շողեր գարնան արևի
Ալիքներիդ հետ ուրախ կըխաղան,
Լուսինը քեզ հաշտ գուցե դեռ ժպտի,—
Բայց էլ չես տեսնիլ դու ինձ հավիտյան։
1887
|
|
ՊՈԵՏ
(Նադսոնից)
Թող քո երգում եռա հուրը բարկության.
Թող երգդ այրե հոգի անկեղծ արցունքով,
Թող արձագանք լինի ազնիվ ցանկության,
Ոգևորե հայրենիքի սուրբ սիրով։
Նորա ամեն թող ձայնն առաջ մեզ կոչե,
Հույս ներշնչե ահեղ մարտից ընկճվածին,
Անմահությամբ թող անկածին պսակե,
Նշավակե երկչոտությամբ փախչողին։
|
|
