Ստության հետ և խավարի կռիվ մտած՝
Ճշմարտությա՛ն, լուսո՛ համար մարտնչենք,—
Այն ժամանակ քո առաջին խոնարհած՝
«Դու պոետ ես», քեզ հրճվանքով մենք կասենք։
Թող երգդ հնչե, որպես վտակ կարկաչուն,
Որ սահում է մեղմ հորձանքով արծաթի.
Որպես աղբյուր եռան հույսեր, ցանկություն,
Եվ ուժ լսվի և մի ծիծաղ կենդանի։
Թող մոռացվինք մատաղ ձայներ լսելով,
Թռչենք քեզ հետ երազների այն աշխարհ,
Ուր չեն թափվում դառն արտասուք տանջանքով.
Ուր կա հանգիստ, գեղեցկություն սիրավառ.
Զվարճանանք՝ թողած ամեն վիշտ, հոգսեր,
Եվ մանկության անուրջներով մենք ապրենք,–
Եվ մենք կօրհնենք այն ժամանակ քո գործեր,
«Դու պոետ ես», քեզ հրճվանքով մենք կասենք։
1887
(Նադսոնից)
Ընկե՛ր իմ. եղբա՛յր, դու վաստակաբեկ եղբա՛յր իմ տանջված,
Ով որ էլ լինիս դու, մի՛ վհատիր.
Թող հեծե թշվառ, անարդարությամբ, չարիքով լցված
Դառն արտասուքով ողողված երկիր,
Թող որ խորտակված ոտնակոխ լինի քո սուրբ իդեալ,
Թող անմեղների արյունն հորդանա,—
Հավատա՛, եղբա՛յր, կըգա ժամանակ — կըկորչի Բաալ
Եվ նորից երկրին սե՜ր կըտիրանա։
Ո՛չ շղթաների դաժան բեռի տակ, ո՛չ փուշ պսակով
Եվ ո՛չ ծանր խաչ կորացած ուսին,—
Նա աշխարհ կըգա մի նոր զորությամբ և մի նոր փառքով.
Բախտի պայծառ ջահն անհողդողդ ձեռին։
Եվ էլ չի լինի աշխարհում արցունք, ոչ թշնամություն,
Ոչ մոռցված շիրիմ և ոչ ըստրուկներ.
Ոչ կարոտություն, անլույս, մահառիթ սև կարոտություն.
Ոչ սուր, ոչ մահու խայտառակ սյուներ։
