Մովսէսի պոէզիայում բանաստեղծութեան բուն նպատակը հենց ինքը բանաստեղծութիւնն է, եւ ոչ թէ այս կամ այն սիւժէն։ Այդ բանաստեղծութիւնը անհատականացուած է, անձնաւորուած, որտեղ կենտրոնական հերոսն ինքն է՝ կախարդական խօսքի աստուածային էութիւնը։
Բանաստեղծը կամուրջ է ստեղծում միջնադարի եւ ժամանակակից բանաստեղծութեան միջեւ թիկունքին ունենալով բանաստեղծութեան հարուստ աւանդները»։
–«Փիլիսոփայական խոհը Էդոյեանի պոէզիայում (յատկապէս վերջին ժողովածուներում) յեևւում է քրիստոնեական գացղափարախօսութեան վրայ, որովբհետեւ Քրիստոսի մէջ է նա տեսնում թէ՛ յաւերժականի, թէ՛ բացարձակի ըմբռնումը (այստեղ էդոյեանի եւ Մովսէսի ըմբռնումները համերաշխ են)։ էդոյեանի համար բաձարցակը դուրս է ժամանակից ու տարածութիւնից, չարից ու բարուց անդին է՝ մաքրուած սիրոյ եւ ատելութեան կրքերից։
էդոյեանի բանաստեղծութիւնները կարճ են, որոնց մէջ իմաստի խտութիւնը ամփոփւում է սեղմ տողերում»։
–«Արեւշսւտ Աւազեանը եւս համոզուած է. ՛՛Պոէզիան լինելով մարդկային հոգու սրբազան արտայայտչամիջոցևերից մէկը, չի կարող դառնալ նիւթապաշտ ու գետնաքարշ իրականութեան կամակատարը»։
–«Եթէ Լ. էդոյեանն ու 3. Մովսէսը փիլիսոփայութիւնն ու աստուածաբանութիւնն են բանաստեդծականացնում, ապա Ա. Աւազեանը իրականութիւնից է գնում դէպի բանաստեղծութեան փիլիսոփայութիւնը, որի ակունքում ոչ թէ
