Լ. Խեչոյեանը շեշտադրելով այս պարագան՝ Փոքր Մհերը կը ներկայացնէ անմահ, ան երբեք մեզ չէ լքած՝
—«Նոյնիսկ գերհզօր տէրութիւնների մինչեւ իսկ որդեսերման սերմը հատեցնող պատրազմների ժամանակ»։
Ուրեմն Փոքր Մհերը, որ հայ ժողովուրդը կը մարմնաւորէ՝ ՛՛Դատապարուած է՛՛ անմահութեան։
Եթէ Քրիստոս իր վրայ ամրացուած գերեզմանը գլտորեց եւ յարութիւն առաւ, որ հրեայ չէր, եթէ հրեայ ըլլար՝ հրեաները չէին խաչեր զայն, այլ հայուն մօտ մէկն էր, այդպէս ըլլալուն իւաչեցին, ու ահա իսկակա՛ն հայը՝ այս անգամ Փոքր Մհերը, կը ճեղքէ զինք բանտարկեալ պահող քարաժայռը, ու կը միանայ իր ժողովուրդին՝ Հայոց, մեր ազզային բոլոր պայքարներուն ընթացքին զօրաւիք մեզի, մերթ որպէս անյաղթ Անդրանիկ, մերթ որպէս վրիժառու Թեհլիրեան...
Քալանթարեանին խօսքը այս անգամ.
–«ԽեչոյեաՆի փնտռտուքը մեր ազզային էպոսի փիլիսոփայական տիրոյթևերում միայն ինքնուրոյն ակունքևերը բացայայտելուն չեն միտուած, այլ ունեն խիստ արդիական նշանակութիւն։ Կեանքի նորագոյն պահանջը բխում է ինքնակործանման ուղին բռնած մեր մոլորակի ըևթացքից, նրա ապագայի նկատմամաբ ունեցած տագնապից։ Ոչ մի երաշխիք այն բանում, որ մի օր մէկը կարող է սեղմել ատոմային ռումբի կոճակը։
Հետեւաբար՝ աշխարհի կործանման եւ վերածննդի, նրա վերջի ու սկզբի մասին գաղափարը Խեչոյեանը հանգեցնում է տիեզերական օրինաչափութեան, քանի որ ՛՛Տիեզերքը չի կարող իր չափերի մէջ անփոփոխ մնալ, անընդհատ
