Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/166

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

ՏԱԻՍՅԱ Ի՛նձ։ Ես նրա մասին մայրապետին եմ ասել:

ՏՅԱՏԻՆ Իսկ իմանալով ով է նա, կասե՞ք։ Դուք, Տաիսյա, լավ կանեիք թողնեիք լրտեսելը։ Այդ գործը գովելի չէ։ Եվ ձեր որ սատանային է պետք այդ, իսկ դուք ծառայում եք նրան, ինչպես շնիկ... Ետևի թաթերի վրա:Նա վաճառականուհի է,զեղծարարուհի, վաշխառուհի... ընդհանրապես զզվելի։ Միթե դուք չե՞ք տեսնում, չե՞ք զգում, ինչպես են ծաղրում... ձեզ:Հեռացե՛ք մայրապետից...ուղարկեցե՛ք նրան սատանայի գիրկը:

ՏԱԻՍՅԱ Իսկ ես ո՞ւր խցկվեմ:

ՏՅԱՏԻՆ Տե՛ղ գտեք, աշխատանք:

ՏԱԻՍՅԱ Իսկ ի՞նչ անեմ:

ՏՅԱՏԻՆ Գործ շատ կա։ Ձեզ ուսանել է հարկավոր։ Ա՛յ, Գլաֆիրան, համարյա երկու անգամ ձեզանից մեծ է, բայց— կարդում է, սովորում:

ՏԱԻՍՅԱ Սովորում է, իսկ ինքն ասում է՝ ոչինչ չգիտեմ:

ՏՅԱՏԻՆ Միանգամից չեն իմանում: Ի՞նչ եք դուք ինձ վրա նայում... այդպես։

ՏԱԻՍՅԱ Ձեր աչքերը շատ տխուր են:

ՏՅԱՏԻՆ Նու, այդ... Գլուխս ցավում է։

ԳԼԱՖԻՐԱ (ներս վազեց, տագնապով) Ստեպան Նիկոլաևիչ, Պյոտրը երևի արտաքնոցն էր փնտրում և ընկավ ուղիղ մայրապետի ընդունարանը, իսկ էնտեղ- Դոստիգաևն է։ Լսո՞ւմ եք, ոնց են գոռում...

ՏՅԱՏԻՆ Ննու... Ի՞նչ անենք:

ՏԱԻՍՅԱ Օ՜յ, ցո՜ւյց կտա նա ինձ...