Հրեշտակապետն ասում է կամաց․
— «Երիցս արդեն ասել եմ նրան․
Երկու անգամին նա ոչինչ չասաց․
Երրորդ անգամին նա խիստ բարբառեց․
— Իմացի՛ր՝ քանի դեռ Մահը կյանքում
Կործանում է շունչ ու ծիլ կենդանի —
Չի՛ք ներում նրանց— Կայեն-Հուդային։»
Այստեղ Մատնիչն ու Եղբայրասպանը
Տխուր ոռնացին և հեծկլտացին,
Եվ, գրկած իրար, գլորվեցին ցած՝
Լերան ներքևի ճահիճը նեխած։
Իսկ մութ ճահիճում հրճվում են, խաղում
Մարդակեր դևեր ու սատանաներ—
Եվ թքում են բութ նրանց երեսին
Ճախճախուտային կապույտ կրակներ։—
V
Մահը արթնացավ կեսօրին մոտիկ։
Նայում է— աղջիկը չի՛ եկել դեռ։
Փնչում է քնկոտ․ «Տե՜ս անամոթին,—
Գիշերն, արի տես, խիստ կարճ է եղել։»
Քաղեց մի հասած արևածաղիկ,
Հոտոտեց, հրճվեց՝ արևի ներքո
Դիտելով ծաղկած ծառերը դեղին
Տերևներն՝ ասես դարձած ոսկեգույն։
Էջ:Մաքսիմ Գորկի ֊ Բանաստեղծություններ և լեգենդներ.djvu/67
Այս էջը սրբագրված է
