— «Ճարտարապետական այդ քարակերտ սիմֆոնիան սկսւում է երկու հիմնական թեմաներով, որոնք սիմֆոնիայի ամբողջ զարգացման ընթացքում պահպանում են իրենց ուրոյն մեղեդային գծագիրը, տարբերակուելով հանդերձ բայց նաեւ պոլիֆոնիկ ընդելուծումով միաձուլւում են ազգային ոճի ընդհանրութեան մէջ։
Առաջին թեման հայկական բազիլիկ տաճարն է յատկապէս Տեկորի ու Երերոյքի նախօրինակով։ Երկրորդ թեման հայկական խաչաձեւ յատակագծով կենտրոնագմբէթ տաճարն է յատկապէս Էջմիածնի նախօրինակով։
Լսում եմ սիմֆոնիայի սզկբնական հզօր ազդ-հնչիւնը մի հիմնարար գիւտ, որ առաջին հայեացքից պարզ է թւում, ինչպէս Բեթհովէնի հինգերորդ սիմֆոնիայի սկզբնական բախումները, բայց որպէս հեռանկարային վճռորոշ յղացք հանճարեղ է ըստ էութեան, ինչպէս լինում են բոլոր նման գիւտերը»։
Հեղինակը սկիզբէն իսկ ինչո՞ւ կը շեշտէ այս միտքը.
— «Ասես ոգու տառերով կամարի վրայ փորագրուած է «Բազմազանութեան մէջ միասնութիւն»։
Ինչպէս միւս արուեստները ճարտարապետութինն էլ, անշուշտ թէպէտ իւրովի, ոչ թէ գեղարուեստականօրէն պատկերելով իրականութիւնը այլ ստեղծելով նիւթական կառոյցներ, որոնց մէջ միահիւսուած են օգտապաշտ նպատակն ու գեղարուեստական արտայայտչականութիւնը, իր էութեամբ արտացոլում է բնութեան, կեանքի ճշմարտութիւնը լայն իմաստով»։
Այլապէս ալ հայ կեանքի մէջ մենք հեռու ենք օգտագործելէ վերի օգատապաշտ ու անհրաժեշտ սկզբունքը ունենալ «բազմազանութեան մէջ միասնութիւն»։
Մեր բազում կուսակցութիւնները վկայ։
Հեղինակը իր կողմէ կ'աւելցնէ.
