Էջ:Յուշագրութիւն, Թորոս Թորանեան.djvu/7

ՄԵՐ

                     Մեր քարաշատ Հայաստանի
                     Քարայրները մութ ու խոնաւ՝
                     Ջարդերու դէմ մեր ամեհի.
                     Պատմութիւններ ունին անբաւ,
                     Որոնք հազար, հազար տարի
                     Պահել է ետք՝ գանձերն այդ բիւր
                     Կը յանձնեն մեզ որպէս աղբիւր։
                     Քարայրներն այդ մութ ու խոնաւ՝
                     Կ՛ողողեն մեզ այսօր լոյսով,
                     Լոյսերովը մեր պատմութեան։

                               ՏՂԵԿԸ

                     Տղայ մը փոքրիկ՝
                     Հազիւ վեցամեայ,
                     Իր մայրիկէն մեծ
                     Տոպրակ մը խնդրեց։
                     -,,Ձագուկ տոպրակն այդ
                     Պիտի ի՞նչ ընես,,
                     Բաղագոյշ ձայնով
                     Մամին ձայնարկեց...։
                     -,,Մամիկ չէ՞ որ դուք
                                   4