...Ու Մարոյին զուգեցին,
Երեսին քող ձըգեցին,
Հինա դըրին ձեռքերը...
Եկավ խաշով տերտերը,
Տարավ ժամում կանգնեցրեց։
...Սակայն անբախտ նըրա դին
Պապի կողքին չդրին։
Գյուղից հեռու մինչ էսօր
Կա ուռենի մի սըգվոր։
Էն մենավոր ծառի տակ
Փոս փորեցին մի խորին,
Առանց ժամ ու պատարագ
Մեջը դրին Մարոյին
Էն սև քարն էլ տաշեցին,
Բերին վըրեն քաշեցին...
(Հ. Թ. «Մարո»)
Գողն էլ մի կըռնից, գելն էլ՝ մյուս կըռնից,
Աչքըդ թեքեցիր — բանիդ տերը չես.
Քաշում են տանից, քաշում են դըռնից,
Ու չես իմանում՝ որ կողմը թռչես։
Թե տանուտերին գանգատ եմ գնում,
Բան չեմ վաստակում բացի դուշմանից.
Գողերի հետքը իր տունն եմ տանում,
Համեցեք դիվան ուզիր սըրանից...
(Հ. Թ. «Հառաչանք»
Ասում են, թե դու այնպես
Մոռացել ես ինձ այնպես,
Որ հենց անունս են տալիս,
Հազիվ միտդ եմ գալիս։
(Իսահակյան)
Դա՜վ.., դա՜վ... ելեք... կոչնա՜կ... պահնա՜կ...
Զե՜նք առեք շո՛՜ւտ... ձի հեծե՜ք, ձի՜...
(Հ. Թումանյան, «Թմբկաբերդի առումը»)
Ութսունմեկ թիվ։ Վաղարշապատ։ Էջմիածին։
- ↑ Աստղանշով տեքստերը մեր կազմածն են.— հեղինակ։
