— Ի՞նչ կասես, Ալլահյար-բեգ,— լսեցի երիտասարդ Բեքիխանովի հարցը։
— Թամիզ մարդու նման չէ,— պատասխանեց Ալլահյար-բեգ Մյուլքադարովը,— ես նրա ոչ մի խոսքին չհավատացի։
— Ես էլ։
Անմիջապես ցած իջա իմ տեղից, որպեսզի Ալթունովն իմանա, որ քնած չէի և ամեն բան լսում էի ու տեսնում։
Բայց նա բնավ չշփոթվեց։
— Տեսա՞ք,— դարձավ նա ինձ, տակավին ոգևորված,— տեսա՞ք ինչպես ոչնչացրի այդ հոտածներին. ֆիդոն, օդեկալոն էլ չկա մոտս, որ օդը մի քիչ մաքրեմ։
Այո, նա ուղղակի նրանց ավազակներ անվանեց։ Նա ասաց, որ թուրք տարրը մեր երկրի քաղաքականության համար մի մեծ խոչընդոտ է, որ նա գռեհիկ, ֆանատիկ, հետադեմ, ոչ մաքրասեր և այլն, և այլն․․․
— Բայց ես ձեր ասածները լսեցի,— համարձակվեցի նկատել, հազիվ կարողանալով ծիծաղս զսպել։
Ալթունովը զարմացած ձևանալով, աչքերը լայն բաց արավ և գոչեց.
— Չլսեցի՞ք, անկարելի է, ինչպե՞ս չլսեցիք։
— Այո՛, չլսեցի։
— Ուրեմն, քնած եք եղել։ Շատ ցավում եմ։ Պետք է տեսնեիք նրանց դեմքերի ապուշ արտահայտությունը, երբ բոլորը ասացի։ Գիտեք, երիտասարդ բեգը համաձայնվեց ինձ հետ։
— Իսկ ծերունի՞ն,— հարցրի ես, թույլ տալով ուղեկցիս ասել՝ ինչ կամենում է։
— Ծերունին կատաղեց։ Նա ձեռը սեղմեց իր դաշույնի դաստակի վրա և գոռաց. «Հայ, լռի՜ր»։
— Ահա ի՜նչ, ուրեմն ընդհարվե՞լ եք։
— Ո՛չ, ծերունին իսկույն զսպեց իրեն, երբ, հանգիստ ձևով դուրս բերեցի նագանս և դրեցի քովս։
Նա ետ արավ պիջակի կուրծքը և, ցույց տալով ինչ—որ ռևոլվերի կոթ, շարունակեց.
— Օօ՜, թող միայն փորձեր, ցույց կտայի նրան, թե ինչ ասել է Ալթունով, երբ նրան կատաղեցնում են։
Դրսից լսվող աղմուկն ընդհատեց ուղեկցիս հոխորտանքը, որ երևի, երկար պիտի շարունակվեր։ Ներս մտավ այն կոնդուկտորը, որի հետ Ալթունովը ընդհարվել էր և որին շուտով պիտի արձակեին պաշտոնից։ Նրա ետևից եկավ մի նոր ճամփորդ, որ ամբողջ կոկորդով գոռում էր.
