Էջ:Պատմութիւն հայոց.djvu/114

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

րելի էր ինձ՝ յայնժամ գալ Փրկչին եւ զիս գնել, եւ առ նոքօք յաշխարհ զմուտն իմ լինել, եւ նոցա տէրութեամբն խրախճանալ, եւ յարդեացս ապրել վտանգիցս։ Այլ վաղ ուրեմն փախեաւ ի մէնջ պատահումնն այն, թէ արդեօք եւ վիճակ։ Բայց արդ ես առ թագաւորացն, զի մերոյ աշխարհիս բնիկք պսակաւորք արք այնոքիկ, զորոց զանուանսն ի ներքոյ դրոշմեսցուք։

Եւ զի արդարեւ զայնու ժամանակաւ էր ազգիս մերոյ թագաւորութիւն՝ վկայէ եւ Երեմիա մարգարէ ի բանս իւր, հրաւիրելով ընդդէմ Բաբելոնի ի պատերազմ․ «Հրաման տուր, ասէ, Այրարատեան թագաւորութեանն եւ Ասքանազեան գնդին»։ Եւ այս հաւաստի գոլոյ մերոյ թագաւորութեանն առ այնու ժամանակաւ։

Այլ մեք զկարգն կանովնելով, առընթեր եւ զՄարաց թագաւորսն։

ՄԱՐԱՑ ԱՌԱՋԻՆ

Վարբակէս

Մօդակիս