Մեկ թաբուն գազան մեկ տեղ թոփ էլան,
Արջին բռնեցին, մեկ դուզ չոլ տարան։
Հոգին հանեցին, կաշին քերթեցին.
Ինչքան ուժ ուներ, ամենն իր քեֆին
Մեր լուսահոգի արջին քրքրեցին։
Որդիանց որտեղ՝ նալա՛թ սատանին,
Ալապստրակն էլ հենց էն հադաղին,
Ծուռ անկաջները խլշտացրած,
Արջի անկաջի ծերիցը բռնած՝
Քաշում էր, որ նա էլ իր փայն հանի։
«Ախ դու թոփալ կա՛ղ, տվին ձեն ձենի,
Մեր գազանները ու վրա թափեցին։
