Երկու լոռըցի՝ հալալ ախպոր նման՝
Թուր ու թվանք կապած սար ու ձոր ընկան,
Որ իրանց համար ֆորս անեն, բերեն,
Իրանց օղլուշաղն էնդով կերակրեն։
Հենց մտան մեշեն, մեկ ծառի վրա
Տեսան, որ մեկ չաղ չալ աղավնի կա։
Ընկերի մեկը մյուսին ասեց։
«Տյեղս կա՛ց, քյընամ, տյանիցն յաղ պյիրեմ,
Հլե հես սհյաթին, ես քյըմատաղ եմ,
Ատյա՛՝ մե՛ր տղյա՝ մեր պյախտը պյանեց,
Շուտով յետ քյըքյամ, հես թըվավորյին
