Ձեռդ էլ ա՛ ժա՛ժ տուր, թե պար չես գիտում»։
Ի՞նչ ես էդ հոտած ըռեխըդ ցրվում։
Մեկ իծի պես էլ չե՞ս կարող մկկալ,
Յա իշի թահըր կանգնիլ ու զռա՞լ:
Էսպես կռները տափետափ տալով,
Հետը մկկալով, վախտ վախտ զռալով,
Հենց ընկավ ճամփա տուն հասնի բարով։―
Քոռաղադինա ֆորսկանի մեկը
Հինգ սհաթ խտտել թվանքի ոռքը,
Աչքը ջուր կտրել ու բուսու մտել։
Հենց էն էր ուզում, մեկ ղուշ սպանիլ։
Մոլլի մարաքեն ղուշը որ տեսավ,
Բարով մնա՛՝ ասեց ֆորսկանին թռավ։
Ֆորսկանի աչքը կայծակին տվեց,
Մոլլին պար գալիս որ տեսավ, վազեց, թվանքի
լուլեն միջիցն ճոթ էլավ,
Էնպես նրա գլխին սաստիկ վրա էկավ։
Խեղճ Մոլլեն էլ եդ՝ գլուխը լաց էլավ.
Էլ եդ իր զուռնեն փչեց ու ասավ։
Որ էն օրհնածը գլխին խելք դնի,
Ի՞նչ անի, որ էլ բալի տակ չընկնի։
«Տո տավար՝ չոլումն ախր ո՞վ պար կըգա,
