Էնպես մեծացավ, որ մեծ ու պստիկ
Ոչ ցերեկն էին տալիս նրան մարդիք
Ոչ գիշերն հանգիստ․ ու տանը թողում։
Հացի կանչում նրան, իրար ձեռից խլում։
Չունքի փալանը նոր էր ու թազա,
Ո՞վ չէր տալ պատիվ նրան համեշա։
Նա լսել էր, որ քաղաքի մարդը
Հացի քոռ կըլի, ու էս մոհբաթը
Որ տեսավ, մտքումն խիստ շատ զարմացավ։
Հրեշտակ են նրանք, էնպես իմացավ։
Քիչ էր մնացել, իր ելած խելքն էլ
Տանիլ տա. ջեբն հո՝ վաղուց դարդակվել։
Շուտով զգաստացավ, խելքը ժողովեց,
«Մեկ փորձեմ սըրանց» մտքումն ասեց,
Ու շորը փոխեց։
Քիչ քիչ գդակի փոստն դուրս էկավ ծերիցը,
Մաշկի տակն էլ կախ մնացել կրընկիցը։
Չուխի հո՝ ամեն մեկ թևն ու յախեն
Էնպես գզգզվել, քըձըձվել ամեն,
Որ ուսերն ու լաշն բաց էին մնացել։
Հազար կարկատան քամակին կըպել։
Էլ ո՞վ էր գիժը, որ հաց տար նըրան,
