Մարդն էն բարեսիրտ կենդանուցը չի՛,
Որ նըհախ տեղը լավություն անի։
Դըրա հեսաբը մեկ օր կպահանջեն,
Թող մեզ խոտ տան ու մեզ մըտիկ չանեն»։―
Մեկ օր էլ ֆորթի ջանը դող ընկավ,
Որ լսեց դռանն՝ ինչ ճղղոց եկավ։
«Էս ի՞նչ խաբար է», մորը հարցրեց,―
— «Գարո՛ւ հեսաբն է»,— նա պատասխանեց։
Թո՛ղ անոշ թիքին մարդ հեչ չի խափվի,
Քըթիցը կըհանեն, ինչ օր որ ըլի։―
