Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
25
Թե ճիչ բառնան՝ այն ժամանակ,
Սուր ու թուրը կան պատրաստ
Այդ պատճառավ հենց քու որդիք
Ե՛վ երկչոտ են, և՛ զգաստ։
Արդ դու ննջէ՛ ծանր քրնով
30
Ու մի՛ զարթիլ շատ դարեր.
Պարտքն աշխարհի դու տվել ես,
Սատարել ես շատ բաներ։
Ունիս քաջեր (թեև մեռած),
Ունիս գրքեր անհամար,
35
Սխրալի գործք քու զավակաց
Կանցնեն, կերթան դարե դար։
Աստվածախոս քու լեզուն է,
Ծոցըդ՝ Դըրախտ երկրավոր,
Նոյա սերունդք են քու որդիք,
40
Դե՛հ Հայաստան իմ, օ՛ր-օ՛ր։
Երբեմն դու խիստ լավ կանես
(Այս քեզ խըրատ իմ բարի,
Հավատացի՛ր, սրտով բաղձամ,
Որ այդ ճշտիվ կատարի)
45
Թե սեպհական զավակներիդ
Տաս խրատներ մայրական,
Որ կործանած իրանց գահը
Վերականգնել չի ջանան։
Շուտ շուտ ղըրկե՛ քարոզիչներ
50
Սևագլուխ, մըրքավոր,
Որ հորդորեն ապրել նոցա,
Թեև ստրուկ, բայց անդորր։
Խաղաղասեր կյանք քարոզեն,
Մեծ-մեծ հույսեր երկնային,
55
Ազնիվ զգացմանց ցընորք ասեն,
Անօգտավետ բընավին։
|
|
