Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
էնդուր կուլամ՝ սիրտը կոտրած առյուծըն
Գող աղվեսեն է իր վերքրն ստացիլ.
Ազնիվ մարթը ապրուստի է ման գալի,
Ամեն գյադա զարբաբի է տիրացիլ:
Ինչ անտառ է, կրակն ընկած՝ չէ վառվում,
Քաֆուր է նա, ով որ սա չէ հասկանում.
Չարխի ֆալակն էնդուր հիմա չէ դառնում,
Վուր աշխարքս հիմա շատ է նիղացիլ։
Տերը միղս հալբաթ զանց կոնե մեկ օր.
Ոչխարն էծեն կու բաժանե նա մեկ օր.
էս դուռ փակողն, ինքը բաց կոնե մեկ օր՝
Մուխաննաթի էրեսըն է սիվացիլ:
Մոտիկըս յադ դառավ, աման չը մնաց,
Աղուհացը պակսիր, դուման չը մնաց,
Էլ ճշմարիտ, արթար իման չը մնաց,
էնդուր սիրտըս փարա-փարա է դարցիլ:
Դարդրս ասիմ, մե բիռ դառած, էն գլխեն,
Վերքս բուժե՝ արուն կալած, էն գլխեն.
Էդ քու լիզվից խոցված, վառված էն գլխեն,
Սայաթ-Նովան կրակումն է մընացիլ։
1758 մայիս։
|
|
