Ալ պուճպուճեն, ասաց, խափե սարումըն ղարիբ բըլբուլին,
Յիփ բըլբուլըն միտըն ածավ ռեհնով կապած թայիգուլին.
Ով վաղ գընաց, վարթըն քաղից, չասին, թե պետկ է բըլբուլին,
Վա՛յ քու դարին, ղարիբ բլբուլ, լեշըտ չափարին մընաց։
Խոսկիրըտ քաղցրը քաղցրը է, լիզուտ շաքար ու նաբաթ է,
Խըմողին վընաս չի անի՝ ձեռիտ բըռնածըն շարբաթ է.
Շափաթն օխտն օր ին ասի՝ քու հաքածըն նուր բաբաթ է.
Հաքիլ իս բեհեզ ծիրանին՝ ծալած ղալամքարին մընաց։
Աշուղի լիզուն բըլբուլ է, օրհնանք ունե, նալաթ չը կա.
Շահի մոդ խոսկն անց կու կենա, սըպանելու ջալլաթ չը կա.
Հեքիմ ու դատաստան չը կա, մե դըրուստ ադալաթ չը կա.
Մե մարթ չը կեր՝ ազատիլ էր, Սայաթ-Նովեն դարին մընաց։
(1758 հունիս)
էս էլ դիքա ու ենգիդունիայի ձենում Արութինի ասած է, հունիսի սկզբին,
քրոնիկոնի 446-ին։